“உங்கள் புழைக்கடைத் தோட்டத்து வாவியுள்…”

 

“உங்கள் புழைக்கடைத் தோட்டத்து வாவியுள்…” 

திருப்பாவையில் ஐந்தாம் பாசுரத்திலிருந்து பதினைந்தாம் பாசுரம் வரையிலான பத்து பாசுரங்களில், ஆண்டாள் பத்து கோபியரை எழுப்புகிறாள். இவற்றுள் சில பாசுரங்களில் விடியற்காலத்தின் லக்ஷணங்களை வெளிப்படையாகக் கூறியும், சிலவற்றில் அவற்றைச் சொல்லாமலேயே உட்கருத்தாக உணர்த்தியும் பாடியிருப்பது விசேஷம். இவ்வகையில், “உங்கள் புழைக்கடைத் தோட்டத்து வாவியுள்” எனத் தொடங்கும் இப்பதினான்காம் பாசுரம், புறவுலக நிகழ்வுகளையும் அகநிலை உண்மைகளையும் ஒருங்கே விளக்கும் ஆழ்ந்த தத்துவப் பொருளை உடையதாகும்.

ஸ்ரீவைஷ்ணவ ஆசார்ய பரம்பரையில் மகத்தான ஆசார்யராக விளங்கிய ஸ்ரீ மணவாள மாமுனிகள், தமது உபதேச ரத்னமாலையில், ஓர் ஆசார்யனுக்குத் தேவையான முதன்மை லக்ஷணம் யாதெனில் — ஞானமும் அனுஷ்டானமும் சம்யக்ப்ரகாரமாக ஒருங்கிணைந்து நிற்றல் என அருளிச் செய்கிறார். வெறும் ஞானம் மட்டும் போதாது; அதனை வாழ்க்கையிலே நடைமுறையாக்கிக் காட்டும் அனுஷ்டானமும் அவசியம். ஞானம் அனுஷ்டானமின்றி இருந்தால் அது பிறருக்குப் பயனளிக்காது.

இவ்வாறு இருக்க, இக்காலச் சூழ்நிலையில் இதனுடன் இன்னொரு அம்சமும் மிக முக்கியமாகத் தோன்றுகிறது. அதாவது, ஞானத்தை வெளிப்படுத்தும் முறை — விவரிக்கும் பாங்கு. ஒருவன் பரிபூரணமான ஞானத்தையும், அதனை அனுஷ்டிக்க வல்ல ஆற்றலையும் பெற்றிருந்தாலும், அதனை உரிய முறையில் எடுத்துரைக்கும்போதுதான் அது பிறருக்குப் பயன்படும். உரிய வடிவிலும் முறையிலும் வெளிப்படாத ஞானம், பரலோகோபகாரமாயினும், லோகோபகாரமாக விளங்காது.

இப்பாசுரத்தில், “உங்கள் புழைக்கடைத் தோட்டத்து வாவியுள்” என்று சொல்லப்படுவது, அந்த கோபியின் இல்லப்புறத்திலுள்ள சிறு குளத்தைச் சுட்டுகிறது. அங்கு செங்கழுநீர் மலர்கள் இதழ் விரிந்து மலர்ந்து, ஆம்பல் மலர்கள் இதழ் குவிந்து மூடிக்கொண்டிருப்பதைத் தோழியர் காண்கிறார்கள். இது தினசரி அனுபவத்தின் அடிப்படையிலான வர்ணனை. செங்கழுநீர் பகலில் மலரும்; ஆம்பல் இரவில் மலரும். சூரியன் உதயிக்கத் தொடங்கியதைக் மலர்களே உணர்ந்து விட்டன. அதனால், “நாங்கள் வெளியிலிருந்து உணர்கிறோம்; நீ மட்டும் உள்ளே இருப்பதால் உணராமல் உறங்குகிறாய்” என்ற நுண்ணிய சுட்டுரை இதில் அடங்கியுள்ளது.

“செங்கல் பொடிக் கூரை வெண்பல் தவத்தவர்” என்ற தொடரில் வரும் தவத்தவர் யார் என்பதைக் குறித்து வியாக்யானங்களில் பலவித விளக்கங்கள் உள்ளன. சிலர் இவர்களை சிவபக்தர்கள் எனக் கூறுவர். காலை பொழுது வந்துவிட்டது என்பதை உணர்ந்து, சிவாலயங்களில் சங்கொலி எழுப்பச் செல்லும் சிவபக்தர்களையும் குறிக்கலாம். சில வியாக்யானங்கள் இதனைச் சற்றே நகைச்சுவை கலந்த முறையில் எடுத்துக் கொண்டு, “சோம்பலுற்றவர்களாகக் கருதப்படும் சிவபக்தர்களுக்கே இப்போது விடியல் தெரிந்துவிட்டது” என்று தோழியர் சொல்லுவதாகக் கூறுகின்றன.

ஆனால், திருமலை நம்பி முதலிய ஆசார்யர்கள், இதனைச் சத்த்வநிஷ்டர்களான வைஷ்ணவ சந்நியாசிகளையே குறிப்பதாக எடுத்துரைக்கின்றனர். “வெண்பல்” என்பது அவர்களது உள்ளத் தூய்மையையும், “காவியுடை” என்பது வைராக்யத்தையும் சுட்டுவதாக விளக்கப்படுகிறது. அண்ணங்கராச்சாரியர், “வம்பற்ற அத்தவர்” என்ற பாடாந்தரத்தையும் எடுத்துக் காட்டி, சம்சார வம்புகளற்ற தவத்தவரையே இது குறிக்கிறது என்கிறார். “சங்கிடுவான்” என்பது சங்கை ஊதுதல் என்றும், திருக்கோயிலைத் திறத்தல் என்றும் இருவகைப் பொருள் பெறும்.

இப்பாசுரத்தின் இன்னொரு நுட்பமான பொருள் என்னவென்றால் — குற்றம் செய்தவர்களாக இருந்தாலும், கண்ணனைச் சரணடைந்து அவனிடம் முகம் திருப்பினால், அவன் அருளுக்குப் பாத்திரமாக முடியும் என்பதே. மற்ற கோபியரை எழுப்புவதாக வாக்குறுதி அளித்துவிட்டு, அதை நிறைவேற்றாமல் உறங்கிக்கொண்டிருக்கும் பெண்ணையுமே ஆண்டாள், “கண்ணன் புகழைப் பாட வருவாயாக” என்று அழைப்பதிலிருந்து இந்தக் கருணைத் தத்துவம் வெளிப்படுகிறது.

மேலும், அந்தப் பெண் உண்மையில் உறங்கவில்லை; கிருஷ்ணானுபவத்தில் திளைத்து, தியான நிலையில் இருக்கிறாள் என்றும் வியாக்யானம் கூறும். இரவு–பகல் என்ற வேறுபாடே அவளுக்கு மறந்துவிட்டது. பரமானந்தத்தில் ஆழ்ந்திருப்பவளுக்கு காலபேதம் எங்கே?

அத்துடன், எழுப்பப்படுகின்ற அந்த கோபி, துடுக்குடன் பேசினாலும், அதே நேரத்தில் இனிமையும் நுட்பமும் நிறைந்த வாக்காற்றல் உடையவள். “செங்கழுநீர் மலர, ஆம்பல் மூட” எனத் தோழியர் சொல்வதைக் கேட்டு, “நான் பேசாததை ஆம்பலோடு ஒப்பிட்டு, நீங்கள் பேசுவதை செங்கழுநீரோடு ஒப்பிடுகிறீர்களா?” என்று நகைச்சுவையோடு கேட்கிறாள். இவ்வாறு, இனிய சொற்களால் பிறரை வசப்படுத்தும் சாதுர்யம் அவளிடம் இருப்பதாக மற்ற கோபியர் நம்புகிறார்கள். அதனால் தான், அவள் தங்களை ஏமாற்றினாலும், “நாணாதாய், நாவுடையாய்” என்று சிறு சினத்தோடும் அன்போடும் அழைத்துக் கொண்டு, தங்களுடன் அழைத்துச் செல்ல ஆவலுறுகின்றனர்.

இதனூடே, “நாவுடையாய்” என்ற சொல்லின் ஆழ்ந்த பொருளை ஆண்டாள் உணர்த்துகிறாள். நாவு என்பது வெறும் உண்பதற்கோ, வீண் பேச்சுக்கோ அல்ல; பரமனின் திருநாமங்களைப் பாடவும், நல்விஷயங்களைப் பிறருக்குச் சொல்லவும் உரிய கருவி. ஆகவே, நல்வாக்கு உடையவளாக இருப்பதே உயர்ந்த பண்பாகும்.

கர்மபலன் என்பது மனம்–வாக்கு–காயம் என்ற மூன்றின் சார்புடையது. இப்பாசுரத்தில் உறங்கும் கோபி, “நாவுடையாள்” எனப் போற்றப்படுவதால், அவளிடம் வாக்குத் தூய்மை நிலைபெற்றுள்ளது என்றும், அதற்குக் காரணமான மனத் தூய்மையும் பெற்றுவிட்டாள் என்றும் அறியலாம். இனி அவளுக்குக் குறைவாக இருப்பது, பூரண சரணாகதிக்கான செயல் மட்டுமே.

“நங்காய்” என்ற சொல்லும் இங்கே அவளது மேன்மையைச் சுட்டுகிறது. உயர்ந்த ஞானமும் குணமும் உடைய ஆண்களை “நம்பி” என அழைப்பது போல, அரிய குணச் செல்வம் பெற்ற மகளிரை “நங்கை” என்று அழைப்பது மரபு. ஆகவே, இவள் சாதாரண பெண் அல்ல; ஞானநிலை பெற்ற சிறப்புமிக்கவள் என்பதே கருத்து.

மேலும், இப்பாசுரத்தில் மூன்று பிரமாணங்களும் நுட்பமாக சுட்டப்படுகின்றன:

• பிரத்யட்சம், 
• அனுமானம், 
• சப்தம்.

பிரமாணம் என்பது ஞானம் பெறும் வழி. பிரமேயம் என்பது அந்தப் பிரமாணங்களால் அறியப்படும் பொருள். சப்தப் பிரமாணம் என்பது வேதம் போன்ற அபௌருஷேய சாஸ்திரத்தைச் சார்ந்தது. வேதத்திற்குச் செயற்படுத்தியவர் எவரும் இல்லை; வியாசர் அவற்றைத் தொகுத்தளித்தார் மட்டுமே. ஆகையால் அதுவே குறையற்ற பிரமாணம்.

பிரத்யட்சமும் அனுமானமும் குறைபாடுகளுக்குட்பட்டவை.

“உங்கள் புழைக்கடை” — அனுமானப் பிரமாணம்.

“தவத்தவர் தங்கள் திருக்கோயில் சங்கிடுவான் போகின்றார்” — பிரத்யட்சப் பிரமாணம்.

“எங்களை முன்னம் எழுப்புவான் வாய் பேசும் நங்காய்” — ஆப்தவாக்கியம்; அதாவது சப்தப் பிரமாணம்.

மேலும், உள் பொருளாக:

• “செங்கழுநீர் வாய் நெகிழ்ந்து” — உலக விஷயங்களில் மூழ்கியவர்க்கு ஞானம் முளைக்கத் தொடங்குதல்.

• “ஆம்பல் வாய் கூம்பின” — காம, க்ரோதாதி அஞ்ஞான விருத்திகள் ஒடுங்குதல்.

• “செங்கல் பொடிக்கூறை வெண்பல் தவத்தவர்” — உத்தம ஆசார்ய சம்பந்தம் ஏற்படுதல்.

• “எங்களை முன்னம் எழுப்புவாய்” — சம்சார நித்திரையிலிருந்து எங்களை எழுப்ப உத்தம அதிகாரியான நீயே அருள் புரிய வேண்டும் என்பதாம்.

“நாணாதாய்” என்பது வெட்கமின்மையை அல்ல; அகங்கார–மமகார ரஹிதத்துவத்தைக் குறிக்கிறது. தன்னைச் சார்ந்த பெருமிதம் அற்றவள் என்பதாலேயே அந்தச் சொல் பொருத்தமாகிறது.

“நாவுடையாய்” என்பது சகல சாஸ்திரங்களிலும் நிபுணத்துவம் பெற்ற, நல்வாக்கு வழங்க வல்ல சான்றோரைச் சுட்டும். ஹனுமான் முதலியோர் “நாவுடையார்” என அழைக்கப்படுவது இதனால் தான். ஆகவே, இது உறங்கும் கோபியின் சிறப்பையே வெளிப்படுத்துகிறது என்று அண்ணங்கராச்சாரியர் முதலியோர் விளக்குவர்.

“சங்கொடு சக்கரம் ஏந்தும் தடக்கையன் பங்கயக் கண்ணானைப் பாடேலோர் எம்பாவாய்” — சங்கமும் சக்கரமும் பரமனின் பரத்துவத்தையும், அவனே உபாயமும் உபேயமும் என்பதையும் அறிவிக்கின்றன. அவனை உபாசிக்கும் மார்க்கத்தை எடுத்துரைப்பதே இச்சொற்றொடரின் உள்நிலை.

இவ்வாறு, ஆண்டாள் தமது பதினான்காம் பாசுரத்தின் மூலம் வாக்கின் மகிமையை விசேஷமாக வெளிப்படுத்துகிறாள். “நாவுடையாய்” என்ற ஒரே சொல்லின் வழியே, பேசுவதில் விவேகம், மரியாதை, இனிமை, பொறுப்பு ஆகிய அனைத்தும் இருக்க வேண்டுமென்று உபதேசிக்கிறாள். தனிநலத்திற்காக அல்ல; உலக நலனைக் கருத்தில் கொண்டு, சாஸ்த்ரப்ரமாணமுள்ள சத்கிரந்தங்களில் இருந்து பெற்ற ஞானத்தைப் பிறருக்குப் பகிர வேண்டுமென்பதே அவள் கருத்து. புகழ் அல்லது பிரதிஷ்டை பெறுவதற்காக இனிய சொற்களைப் பயன்படுத்துவது பாபமே ஆகும்.

ஆகையால், ஆண்டாள் அருளிய “நாவுடையாய்” என்ற உபதேசத்தை மனத்தில் உறுதியாக நிலைநிறுத்திக் கொண்டு, யாரிடம், எதனை, எவ்வாறு பேச வேண்டுமோ — அதனைச் சரியான முறையில் பேசும் பயிற்சியில் நாம் அனைவரும் ஈடுபடுவோமாக.

புள்ளின்வாய் கீண்டானை...

 புள்ளின்வாய் கீண்டானை...

இந்தப் பாசுரத்தில் ஆண்டாள், தன் கண்களின் சௌந்தர்யத்தினால் உரிமை உணர்ச்சியுடன் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு கோபியை எழுப்புகிறாள். பகவத் சம்பந்தத்தால் தோன்றும் அகங்காரம், செருக்கு, வாதம் முதலியன லௌகிக தோஷங்களாகக் கொள்ளப்படாது; அவை அனைத்தும் தெய்வீகத்தோடு கலந்தவையாகவே ஆகின்றன. கண்ணனோடு தொடர்புபட்ட யாவும் சுத்த சத்த்வமயமாகவே விளங்கும் என்பது ஸ்ரீவைஷ்ணவ சித்தாந்தம்.

அந்தக் கோபி தன்னுள்ளே இவ்வாறு எண்ணுகிறாள்: “என் கண்கள் இவ்வளவு அழகாக இருந்தால், கண்ணனே வந்து என்னோடு நட்பு கொள்ள வேண்டாமா? நான் ஏன் அதிகாலையில் எழுந்து நோன்பு முதலிய அனுஷ்டானங்களைச் செய்ய வேண்டும்?” என்று. இவ்வகையான உரிமைச் சிந்தனையோடு கூடிய பெருமையினால் விளங்கும் அவளை ஆண்டாள் “போதாரிக் கண்ணினாய்” என்று சாலப்போற்றிக் கூறி எழுப்புகிறாள்.

“போதாரிக் கண்ணினாய்” என்னும் சொல்லை ஆசார்யர்கள் பலவாறு பிரித்து அனுபவிக்கின்றனர். போது என்றால் பூ; அரி என்றால் வண்டு — பூவின்மேல் வண்டு மொய்ப்பதுபோல அலைபாயும் கண்களையுடையவளே என ஒரு பொருள். அல்லது போது பூ, அரி மான் எனக் கொண்டு, மான்போன்ற மெல்லிய விழிகளை உடையவளே என்றும் கொள்ளலாம். மேலும், போது என்றால் பூ, அரி என்றால் அழிப்பது — பூவின் அழகையும் மிஞ்சும் கண்களை உடையவள் என்ற அர்த்தமும் கூறப்படுகிறது.

இன்னொரு நுட்பமான விளக்கமாக, வடமொழி “போத” (bodha) என்னும் சொல்லிலிருந்து ஞானத்தை உணர்த்துவதாகக் கொண்டு, அறிவில் நாட்டமுடைய, ஞான விசாரத்தில் ஈடுபடும் பாகவதர்களையே “போதரி” எனக் குறிப்பதாகவும் வியாக்யானம் செய்கின்றனர்.

இப்பாசுரப் பகுதியில் கோபிகளுக்கிடையே சிறு வாக்குவாதம் எழுகிறது. “இராமனையே பாடலாமா, அல்லது கண்ணனைப் பாடலாமா?” என்பதே அதன் காரணம். முந்தைய பாசுரங்களிலிருந்தே ஒருபுறம் இராமனையும், மறுபுறம் கண்ணனையும் கலந்து பாடி வருகின்றனர். அதைக் கேட்டு இந்தக் கோபி, “நீங்கள் எல்லோரும் ஸ்ரீ ராமனைத்தானே பாடுகிறீர்கள்?” என்று கேட்கிறாள். அதற்கு ஆண்டாள், “ஸ்ரீ ராமனை மட்டும் அல்ல; இதுவரை நாம் ஸ்ரீ ராமனையும் ஸ்ரீ க்ருஷ்ணனையும் பாடியே வந்தோம். இது ராமாயண–மகாபாரத மரபின்படியும், க்ஷீராப்தியில் ஆதிசேஷன் மீது சயனித்திருக்கும் பரமாத்மனின் வ்யூஹ அவதாரங்களை விரிவாக எடுத்துரைக்கும் பாஞ்சராத்திர ஆகம மரபின்படியும் அமைந்ததே” என்று விளக்குகிறாள்.

பகாசுரன் கொக்கு வடிவம் கொண்டு வந்து வதைக்கப்பட்டதை நினைவூட்டியும், முன் அவதாரத்தில் பத்துத் தலை கொண்ட ராவணனை “இலைகளைப் பறிப்பது போல” எளிதில் அழித்த பெருமையையும் ஆண்டாள் சுட்டிக்காட்டுகிறாள். ‘பொல்லா அரக்கன்’ என்று ராவணனைச் சொல்லுவதற்குக் காரணம், தந்தையையும் தாயையும் பிரித்த கொடிய குணம் அவனிடத்தில் இருந்ததாலே என்று உரையாசிரியர்கள் கூறுவர்.

“புள்ளின் வாய் கீண்டான்” என்பது க்ருஷ்ணாவதாரத்தில் பகாசுரனை வதைத்ததையும், “பொல்லா அரக்கனை” என்றது ராமாவதாரத்தில் ராவணனை அழித்ததையும் குறிக்கும் என்பது ஒரு வகை விளக்கம். மற்றொரு வகையில், ‘புள்’ எனப்படும் ஜடாயுவை கொன்ற ராவணனையே “புள்ளின் வாய் கீண்டான்” என எடுத்துக்கொண்டு, முழுவதுமாக ராமாவதாரத்தையே இந்த இடத்தில் ஆண்டாள் சுட்டுகிறாள் என்றும் பெரியோர் உரை வழங்குகின்றனர். அரக்கன் என்றாலே தீயவன் என்றாலும், விபீஷணன், பிரகலாதன், மாவலி போன்றோர் அரக்க குலத்தில் பிறந்திருந்தும் பகவத் பக்தர்களாக விளங்கியதை நினைவூட்டி, “பொல்லா” என்ற விசேஷணத்தின் அவசியத்தை உரையாசிரியர்கள் விளக்குகின்றனர்.

“வெள்ளி எழுந்து வியாழம் உறங்கிற்று” என்ற சொல்லால் காலநிலையும் தத்துவமும் இரண்டுமே சுட்டப்படுகின்றன. வெள்ளி தோன்றும் நேரத்தைப் புறநானூறும் குறிப்பிடுகிறது. தமிழர் வழக்கில் வெள்ளி எழுந்ததும் நீராடுதல் மரபு. ஆனால் இங்கு ஆண்டாள், வியாழம் உறங்கிற்று என்றும் கூறுகிறாள். அறிஞர்கள் (லூயிஸ் டொமினிக் சுவாமிக்கண்ணுப் பிள்ளை முதலியோர்) கணக்கின்படி, வெள்ளி உதயமும் வியாழன் அஸ்தமனமும் ஒரே நாளில் நிகழ்ந்த காலம் கி.பி. 731 டிசம்பர் 18 எனக் கூறப்படுகிறது. இதன்மூலம் ஆண்டாளின் காலமும் எட்டாம் நூற்றாண்டு என்பதற்குச் சான்று கிடைக்கிறது.

மேலும், வியாழன் என்பது ப்ரஹஸ்பதியை குறிக்கும். சார்வாகம் போன்ற நாஸ்திக மதங்களுக்கு ப்ரஹஸ்பதியே ஆசார்யன் எனக் கூறப்படுவதால், “வியாழம் உறங்கிற்று” என்பது நாஸ்திகப் போக்கு ஒழிந்து, சாஸ்த்ரபூர்வமான ஞானம் எழுந்ததைக் குறிப்பதாகவும் வியாக்யானம் செய்யப்படுகிறது.

“பாவைக்கலம்” என்பது பெண்கள் கூடும் இடம் என்பதோடு, கண்ணனுக்காகப் போட்டியிடும் களமாகவும் பொருள் தரும். மேலும், அது சிஷ்யர்கள் கூடும் காலக்ஷேப மண்டபத்தையும் குறிக்கும். “பிள்ளைகள்” என்று ஆண்டாள் அழைப்பது, பருவம் அடைந்தும் குழந்தைத்தன்மை நீங்காத நிர்மலமான பக்த நிலையையே சுட்டுகிறது. பெரியாழ்வார் “செங்கண்மால் தான் கொண்டு போனான்” என்று கூறுவதும் ஆண்டாள் இளமையிலேயே பரமபதம் அடைந்ததை உணர்த்துகிறது.

“புள்ளும் சிலம்பின காண்” என்று ஆறாம் பாசுரத்தில் சொன்னது கூண்டிலிருந்த பறவைகளின் ஒலியைக் குறித்தால், இங்கு இரை தேடச் செல்லும் பறவைகளின் ஓசையைக் குறிக்கிறது.

“குள்ளக் குளிரக் குடைந்து நீராடாதே” என்ற சொற்றொடர் மிக நுண்ணிய அனுபவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. நீரில் இறங்கியவுடன் உடல் சுருங்கும் குளிரை “குள்ளக் குளிர” என்றும், பழகியபின் நீருக்குள் முழுகித் திளைப்பதை “குடைந்து” என்றும் ஆண்டாள் சொல்கிறாள். ஆனால் இங்கு அது வெறும் உடல் நீராட்டை மட்டும் குறிக்கவில்லை; கண்ணனைப் பிரிந்த விரக்தியின் தாபம் இன்னும் தணியாத நிலையில், காலம் கடந்து விடுவதற்கு முன், பாசாங்கான உறக்கத்தை விட்டுவிட்டு, நோன்பின் முதற்கரியமான நீராட்டிற்கு வருமாறு அழைக்கும் உருக்கமான வேண்டுகோளாகும்.

“கள்ளம் தவிர்த்து கலந்து” என்றால், பகவத் விஷயத்தைத் தனிப்பட்ட அனுபவமாக மட்டுமே வைத்துக் கொள்ளாமல், சஹபாகவதர்களுடன் சேர்ந்து அனுபவிக்க வேண்டும் என்பதே. காலக்ஷேபத்தில் கலந்து, எம்பெருமானுடைய குணாநுபவங்களை ஒன்றாகச் சுவைப்பதே ஸம்பிரதாய மரபு.

ஒரு பக்தனுக்குத் தலைசிறந்த அடிப்படை ஸ்ரத்தையே. அந்த ஸ்ரத்தையை வளர்க்கவே ஸ்ரீமத் ராமாயணமும் ஸ்ரீமத் பாகவதமும், ஸ்ரீமன் நாராயணனின் பிரதான அவதாரங்களான ஸ்ரீ ராமன், ஸ்ரீ க்ருஷ்ணன் ஆகியோரின் சரிதங்களை விரிவாக எடுத்துரைக்கின்றன. அவற்றைச் செவியுறக் கேட்போரின் உள்ளத்தில் பகவத் விஷயத்தில் நிலையான நம்பிக்கை உறுதிப்பட வேண்டும் என்பதே அவற்றின் பரம நோக்கம்.

திருப்பாவையின் பதின்மூன்றாம் பாசுரத்தில், பகாசுர வதமும் ராவண வதமும் எடுத்துக்காட்டப்பட்டு, நம் சாதனப் பாதையில் எதிர்கொள்ளும் எல்லா இடையூறுகளையும் அகற்றுவது எம்பெருமானுக்கு எளிதான காரியம் என்பதைக் காட்டுகிறது. ஆனால் அந்த அகற்றல் நிகழ்வதற்கு, நாம் அதனை ஏற்றுக்கொள்ளும் மனப்பாங்குடன் இருக்க வேண்டும். அந்த ஏற்றுக்கொள்ளுதல் உபாயமல்ல; ஆனால் பகவான் எவரிடமும் பாகுபாடு இன்றிப் கருணை புரிவதற்கான அவசியமான நிபந்தனையாகும். ஆகவே, எத்தனை தடைகள் இருந்தாலும், அவற்றை ஒரே நொடியில் நீக்கி, பரமபதத்துக்குச் செல்லும் தெளிந்த பாதையை நமக்கு அனுபவிக்கச் செய்ய வல்ல பரமகருணாளன் ஒருவன் நமக்கு சரணாகதி ரூபமாக இருக்கிறான் என்பதை ஒவ்வொரு பக்தனும் உறுதியாக உணர வேண்டும்.

“வெள்ளி எழுந்து வியாழம் உறங்கிற்று” என்ற சொல்லாட்சி, அவித்தை ஒழிந்து ஞானம் உதித்த நிலையையும் குறிக்கிறது. ஆத்மாவை மட்டும் அறியும் உலர்ந்த ஞானத்தை விட, க்ருஷ்ணனை அனுபவிக்கும் பிரேமையோடு கூடிய ஞானமே மேலோங்குகிறது என்பதையும் அது சுட்டுகிறது. “கண்” என்ற சொல்லால் ஞானமே குறிக்கப்படுகிறது என்பது பூர்வாசார்யர்களின் வாக்கு. உடலழகு ஒருநாள் மங்கிவிடும்; ஆனால் ஞானத்தால் உண்டாகும் அழகு மட்டுமே நம்மை இலக்கான பரமபதத்துக்குக் கொண்டு சேர்க்கும். ஆகையால் தெய்வ விஷயங்களில் ஞானத்தை வளர்த்துக் கொள்வதே ஒவ்வொரு சாதகனுக்கும் முதன்மையான கடமையாகும்.

Facebook

Facebook

Facebook

கனைத்திளங் கற்றெருமை!

 

கனைத்திளங் கற்றெருமை!

இந்த பன்னிரண்டாம் பாசுரத்தில், ஆண்டாள், ஸ்ரீகிருஷ்ணனுடைய திருவடிகளில் இடையறாது நின்று கைங்கர்யம் செய்யும் ஒருவனை — ஸ்ரீஇராமபிரானிடத்து லக்ஷ்மணன் எவ்வாறு அனன்ய சேஷனாய், நித்திய சேவகனாய் விளங்கினானோ, அதுபோலவே கிருஷ்ணனிடத்து தன்னை முழுவதுமாக அர்ப்பணித்திருக்கும் ஒரு இடையனின் தங்கையை எழுப்புகிறாள்.

முந்தைய பாசுரத்தில், ஆண்டாள், தன் ஸ்வதர்மமான இடையர்தொழிலைத் தவறாது அனுஷ்டித்து, பசுக்களை மேய்த்தல், பால் கறத்தல் முதலான தினசரி கர்மங்களைச் சுறுசுறுப்பாகச் செய்து, அவற்றையே பகவதார்ப்பணமாகக் கருதி நிற்கும் ஒரு கோபாலனை எடுத்துக் கூறினாள். அவன் கர்மத்தில் நிலைபெற்று, கர்மத்தின் வாயிலாக பகவானை ஆராதிக்கும் கர்மயோக நிஷ்டை உடையவன்.

ஆனால் இப்பாசுரத்தில், அதற்கு முற்றிலும் மாறான நிலையை ஆண்டாள் வெளிப்படுத்துகிறாள். இங்கு சொல்லப்படுகிற கோபாலன், பசுக்களைப் பால் கறப்பதையும் செய்யாமல், தன் இடையர்தர்மத்தையே ஒருபுறம் விட்டு, எந்நேரமும் ஸ்ரீகிருஷ்ணனுடைய கைங்கர்யத்திலேயே முழுமையாக ஈடுபட்டிருப்பவன். அவனுடைய இந்த நிலையைக் காணும்போது, இது அலட்சியமோ சோம்பலோ அல்ல; மாறாக, கர்மத்தையும் கடந்து, பகவத் கைங்கர்யத்தையே பரமபுருஷார்த்தமாகக் கொண்ட பரமபக்தி நிஷ்டை என்பதை வ்யாக்யானகாரர்கள் விளக்குகின்றனர்.

ஆக, இங்கு இரண்டு அதிகார நிலைகள் சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன:

ஒருவன் — கர்மத்தின் வாயிலாக பகவானை அடைவான்;

மற்றொருவன் — கர்மத்தையே விட்டு, பகவானையே தன் கர்மமாகக் கொண்டிருப்பான்.

முதல் நிலை கர்மயோக நிஷ்டை; இரண்டாவது நிலை பகவத் கைங்கர்ய பரநிஷ்டை.

ஆண்டாள் தன்னை ஒரு ஆய்ச்சியாகவே வரித்துக்கொண்டவள். அதனால் திருப்பாவையில் பால், தயிர், வெண்ணெய் முதலிய இடையர்குலச் சின்னங்கள் இடையறாது ஒலிக்கின்றன. முப்பது பாசுரங்களில், விவசாய வளம் பற்றிய குறிப்புகள் மிகக் குறைவு; “ஓங்கு பெருஞ்செந்நெல்” என்று ஒரே இடத்தில் மட்டுமே நெல் சொல்லப்படுகிறது. அதற்கு மாறாக, தம் குலத்தின் பெருமையையும், அதன் செழிப்பையும், அதன் இயல்பான வளத்தையும் காட்டுவதிலேயே ஆண்டாள் உறுதியாக நிற்கிறாள்.

“ஒரு எருமை சொரிந்த பாலே வீட்டு வாசலைச் சேறாக்கிவிட்டது” என்று கூறும்போது, “எங்கள் குலத்தின் வளத்தைப் பாரீர்” என்று ஆண்டாள் நம்மை நோக்கி அழைக்கிறாள். பால் கறப்பார் இல்லாமலே, இளங்கன்றுகளை நினைத்த மாத்திரத்தில், எருமைகளின் முலைக்காம்புகள் கடுத்துப் பால் இடைவிடாது சுரந்து, தரையில் ஓடி, மண்ணோடு கலந்து வீடெங்கும் சேறாகி நிற்கும் அந்த இல்லத்தின் தலைவனே “நற்செல்வன்”. அத்தகைய செல்வனின் தங்கையையே ஆண்டாள் எழுப்புகிறாள்.

“பனி எங்கள் தலையில் விழுந்துகொண்டிருக்க, உன் மாளிகை வாசலில் நின்று, ராவணனை வதைத்த ராமபிரானின் திருப்புகழைப் பாடிக் கொண்டிருக்கிறோம்; அதைக் கேட்டும் நீ பேசாமல் இருக்கலாமா?” என்று ஆண்டாள் வினவுகிறாள். ஊரெல்லாம் எழுந்த பிறகும் நீ மட்டும் ஆழ்ந்த நித்திரையில் கிடப்பதற்குக் காரணம் என்ன? என்ற கேள்வி இங்கே தொனிக்கிறது.

“கன்றுக்கு இரங்கி நினைத்து முலைவழியே நின்று பால் சோர” என்ற சொற்றொடர், தாய்மையின் உச்சத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. முந்தைய பாசுரத்தில் பெண்ணின் அழகையும் இளமைச் சிறப்பையும் எடுத்துரைத்த ஆண்டாள், இப்பாசுரத்தில் தாய்மையின் கருணைத் தன்மையை முன்வைக்கிறாள். கன்று அழுவதற்குமுன், “பசிக்குமே” என்ற எண்ணமே எழ, பால் சுரக்கும் தாயின் மனநிலை இங்கே சித்தரிக்கப்படுகிறது. “சாப்பிட்டு விட்டு வேலை பாரு” என்று சொல்லும் தாயின் குரல் இல்லாத வீடு உண்டோ?

வ்யாக்யானகாரர்கள் இதனை ஆழமாக எடுத்துரைக்கிறார்கள். இங்கு எருமை என்பது கருணை வடிவான ஆச்சார்யனைச் சுட்டுகிறது; கன்றுகள் ஞானப்பாலால் உய்வு பெறும் சீடர்களைக் குறிக்கின்றன. அர்ஜுனன் கேட்டா கண்ணன் கீதையைப் பெருக வைத்தான்?’ என்கிறார்கள் ஆச்சார்யர்கள்.  சீடனின் ஆவலுக்காக ஆச்சார்யன் தன் ஞானத்தை வாரி வழங்குகிறான்.

கன்றுகள் குடித்த பின்னரும் பால் சுரந்துகொண்டே இருக்கிறது; அது தரையில் ஓடி, மண்ணோடு கலந்து வீடெங்கும் சேறாகிறது. இதன் உட்பொருள் — வேத, வேதாந்த ஞானம் அளவில்லாதது; சீடர்கள் பெற்ற பின்னும் அது பெருகிக்கொண்டே இருக்கும் என்பதே.

முந்தைய பாசுரத்தில், உறங்கும் பெண்ணின் தந்தையை முன்னிறுத்தி (“கோவலர் தம் பொற்கொடியே”) ஆண்டாள் எழுப்பினாள். இப்பாசுரத்தில், அந்தப் பெண்ணின் அண்ணனை முன்னிறுத்தி — “நற்செல்வன் தங்காய்” — என்று அழைக்கிறாள். ஆனால் அந்த அண்ணன் தன் தினசரி கடமையான பால் கறப்பதைச் செய்யாததால்தானே வீடு முழுதும் சேறாகியது? அப்படியிருக்க அவன் எவ்வாறு “நற்செல்வன்”?

இதற்கு வ்யாக்யானம் கூறுவது: நற்செல்வம் என்பது பொன்னோ, பசுவோ அல்ல; ஞானம், பிரம்மானுபவம், பகவத் கைங்கர்யம் ஆகியவையே உண்மையான செல்வங்கள். அவற்றை உடையவனே நற்செல்வன். அவன் அன்று கண்ணனுக்கு சேவை செய்யச் சென்றதால், தன் நித்ய கர்மத்தைச் செய்ய இயலவில்லை. அதனால் பால் சுரந்து வீடெங்கும் ஈரமாயிற்று. இவ்வாறு பகவத் கைங்கர்யத்திற்காக உலகிய கடமை தள்ளப்படுவது குற்றமாகாது என்பதே இதன் உள்பொருள்.

இதையே லக்ஷ்மணன் விஷயத்திலும் காண்கிறோம். தாய் சுமித்ரையின் ஆணைப்படி, ராமனுடன் வனத்துக்குச் சென்று சேவை செய்ததால், அவன் தன் இல்லறக் கடமையைச் செய்ததாகத் தோன்றாவிட்டாலும், அது குற்றமல்ல. ஏனெனில் பகவத்–பாகவத கைங்கர்யம், சாதாரண நித்ய கர்மங்களைவிட உயர்ந்தது. சில வேளைகளில், அசாதாரணமான சேவை, சாதாரண சேவைகளை மீறிச் சிறக்கும்.

சில பூர்வாசார்யர்கள், “கன்றுக்காக இரங்கி பால் சுரக்கும் எருமை” என்பதை திருமகளாகவே பொருள் கொள்கிறார்கள். கருணை வடிவான திருமகள், தன் கடாட்சத்தால் ஞானம், செல்வம், மோக்ஷம் ஆகியவற்றை அளிப்பவள். அவளைக் கொண்டிருப்பதால், எம்பெருமான் “நற்செல்வன்” எனப்படுகிறார். ஆகவே, இப்பாசுரத்தில் எம்பெருமானும், திருமகளும் குறிப்பாக உணர்த்தப்படுவதால், இது த்வய மந்திரார்த்தத்தை — “ஸ்ரீமன் நாராயண சரணௌ சரணம் பிரபத்யே” — சுட்டிக் காட்டுவதாக ஆச்சார்யர்கள் கூறுவர்.

“நற்செல்வன் தங்காய்” என்ற சொல்லில் வரும் “தங்கை” என்பதைக், “ஹிரண்மயி” என்ற திருமகளின் பெயர்பொருளால் “தங்கம்” என எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்றும் விளக்கமளிக்கப்படுகிறது.

எருமையின் நான்கு முலைக்காம்புகளில் இருந்து வெளிப்படும் பால், நான்கு வேதங்களின் சாரத்தைச் சுட்டுவதாகவும், அல்லது சுருதி, ஸ்மிருதி, பாஞ்சராத்திரம், திவ்யப் பிரபந்தம் என்ற நான்கு பிரமாணங்களின் ஞானமாகவும் கொள்ளப்படுகிறது. அந்த ஞானம் அஞ்ஞானம் என்னும் பனியை அகற்றுகிறது.

“தண்ணீரைப் போல் குளிர்ந்த குணம் கொண்ட சக்ரவர்த்தித் திருமகனுக்கு கோபமுண்டா?” என்ற கேள்விக்கு ஆச்சார்யர்கள் தரும் விடை: தன் மேல் அம்பு பட்டபோது அவன் சினப்படவில்லை; ஆனால் சிறிய திருவடி அனுமன் மீது அம்பு பட்டபோது மட்டும் சினம் கொண்டான். ஆகவே அவன் “உள்ளத்துக்கினியவன்”. இராவணனுக்கே கூட, “நாசம் வந்த போதும் நல்ல பகை கிடைத்தது” என்று எண்ணத் தோன்றியது.

ஆண்டாளுக்கு, அவன் ஏகபத்நி விரதன் என்பதால் இன்னும் மனத்துக்கினியவன். கண்ணனைப் போல பலருடன் விளையாடாதவன். “வேம்பேயாக வளர்த்தாள்” என்று ஆண்டாளே நாச்சியார் திருமொழியில் கூறினாலும், அது யசோதையின் வளர்ப்பின் தன்மையைச் சுட்டுமே தவிர குற்றமல்ல. கோசலை அவனை ஒழுங்காக வளர்த்ததால், அவன் மனத்திற்கு இனியவனாக விளங்கினான்.

கோகுலத்து கோபியர் கண்ணனை நேரில் காணும் பேறு பெற்றவர்கள்; அதனால் அவர்களுக்கு அவன் “கண்ணுக்கினியவன்”. ஆனால் ராமாவதாரம் முடிந்த பின் வாழும் இவர்களுக்கு, ஸ்ரீராமன் நினைவினால் மட்டுமே அனுபவிக்கப்படுவதால், அவர் “மனத்துக்கினியவன்”.

“அனைத்தில்லத்தாரும் அறிந்து” என்பதற்கு இரண்டு விதமாகப் பொருள் கூறப்படுகிறது என அண்ணங்கராச்சாரியார் விளக்குகிறார். ஒன்று — கண்ணனின் பெருமையை எல்லா ஆய்ச்சியரும் அறிந்து, உன் வீட்டுவாசலில் வந்து காத்திருக்கின்றனர்; நீ மட்டும் உறங்கலாமா? என்பது. மற்றொன்று — உன் பெருமை ஊரெங்கும் பரவி விட்டது; எல்லோரும் அறிந்த பிறகும், நீ பேசாமல் இருப்பது ஏன்? என்பதாகும்.

“அனைத்தில்லத்தாரும் அறிந்து” என்ற சொல்லால், ஆய்ப்பாடி முழுவதும் இந்தப் பெண்ணை எழுப்பக் கூடி நின்று காத்திருப்பது குறிப்பாக உணர்த்தப்படுகிறது.

நற்செல்வனின் தங்கையான உனக்கு அஞ்ஞானம் இருக்க முடியுமா? பகவத் அனுபவம் அனைவரும் பெறவேண்டும்; அதைப் பற்றிப் பேசப்படவும் வேண்டும் — என்பதே இதன் உள்ளார்ந்த போதனை.

ஆண்டாள் திருவடிகளே சரணம்

ஆழ்வார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம்

“கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பல கறந்து”

 “கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பல கறந்து”

“கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பல கறந்து” என்ற இப்பாசுரத்தில், ஆண்டாள் ஒரு அபூர்வமான சிறப்புகளை உடைய கோபிகுலப் பெண்ணைத் துயிலெழுப்புகின்றாள். அவள் சாதாரணப் பெண் அல்ல; குலமாதவம், வடிவழகு, குணநிறைவு, ஐஸ்வர்யம், பக்தி — இவையனைத்திலும் சிறந்தவளாக விளங்கும் உத்தம ஸ்திரீ. “கண்ணனே உபாயமும் உபேயமும்” என்ற தத்துவத்தில் உறுதியுற்ற பரமபக்தையாய் இருந்தாலும், அவளையும் ஆண்டாள் எழுப்புவது, பகவத் அனுபவத்திற்கு முறையான அனுஷ்டானம் அவசியம் என்பதைக் காட்டவே ஆகும்.

இப்பாசுரத்தில் ஆண்டாள்,“கோவலர்தம் பொற்கொடியே”, “புற்றரவல்குல் புனமயிலே”, “செல்வப் பெண்டாட்டி”என்று மூன்று விதமான விசேஷ நாமங்களால் அந்தக் கோபிகையைச் சிறப்பிக்கின்றாள். திருஆய்ப்பாடியிலே ஸ்ரீகிருஷ்ணன் எவ்வாறு தனித்த சிறப்புடன் விளங்குகிறானோ, அதேபோல் அவளும் அங்கு அனைத்திலும் முதன்மை பெற்றவள். அழகிலும், பண்பிலும், செல்வத்திலும், பக்தியிலும் அவளுக்குச் சமமானவர் இல்லை. ஆகையால், ஆண்டாள் அவளை பொதுவான அழைப்பால் அல்லாது, உயர்ந்த உவமைகளாலும் உருவகங்களாலும் வர்ணிக்கின்றாள்.

இன்றைய காலத்தில் தமிழ்ப் பெயர்கள் அரிதாகிவிட்டன என்பது பொதுவான அனுபவம். இதற்குப் பிராமண சமூகத்தையே காரணம் கூற இயலாது. குறிப்பாக வைணவக் குடும்பங்களில் மணிவண்ணன், அழகிய மணவாளன், அலர்மேல் மங்கை, ஆண்டாள், நப்பின்னை, குறுங்குடி, செல்வி போன்ற தமிழ்ப்பெயர்கள் இன்னும் வழக்கிலேயே உள்ளன. ஆனால் “பொற்கொடி”, “சுடர்க்கொடி” போன்ற பெயர்கள் இன்று அரிதாகிவிட்டன. “தங்கப்பெண்” என்ற பெயர் உண்டு; ஆனால் “செல்வப்பெண்” இல்லை. இங்கே ஆண்டாள் ஒரே பெண்ணை மூன்று விதமாக — பொற்கொடி, புனமயில், செல்வப்பெண்டாட்டி — என அழைக்கிறாள். கண்ணன் ஊருக்கே ஒரே பிள்ளை என்றால், இவள் அந்த ஊருக்கே ஒரே பெண் என்பதுபோல் அமைந்த உருவகம் இது.

அந்தக் கோபிகை, “கண்ணன் விசேஷமானவன் என்றால், அவனுக்குச் சமமான விசேஷத்தை உடைய நான் ஏன் தனியே விரதம் அனுஷ்டிக்க வேண்டும்? அவனே வந்து என்னை அடைய முயலலாமே” என்ற உள் நிலையோடு, தன் மேன்மையிலும் ஸ்வரூப விசேஷத்திலும் மனம் நிறைந்து, அமைதியாகத் துயில்கின்றாள். இந்த உள் அகம்பாவத்தின் மெல்லிய நிழலையே ஆண்டாள் சுட்டிக் காட்டி, அவளைத் துயிலெழுப்புகிறாள்.

பகவத் சம்பந்தம் எவ்வளவு உயர்ந்ததாக இருந்தாலும், பகவத் பிராப்திக்கான உபாயமான அனுஷ்டானத்தை விலக்க முடியாது. அகங்காரத்தின் அணுவளவும் கலக்காத அடக்கமும் அனுகூல்யபாவமும் தான் சாதகனுக்குச் சிறந்த ஆபரணம் என்பதை இப்பாசுரம் நுணுக்கமாக உணர்த்துகிறது.

“கன்றுகளை ஈன்று, நிறைய பால் சுரக்கும் பசுக்களைக் கறக்கும் தொழிலில் ஈடுபட்டவர்களும், பகைவர்களின் வலிமை அழிய, அவர்களுடைய இருப்பிடத்திற்கே சென்று போர் புரியும் வீரர்களுமான, குற்றமற்ற இடையர் குலத்தில் பிறந்த பொற்கொடியே! புற்றிலிருந்து எழும் நாகத்தின் கழுத்தைப் போன்ற மென்மையான இடையையும், கானக மயிலின் சாயலையும் உடையவளே! எழுந்து வா! ஊரிலுள்ள தோழியரும் உறவினரும் எல்லோரும் வந்து உன் இல்ல முற்றத்தில் கூடி, கார்மேக நிறமுடைய கண்ணனின் திருநாமங்களைப் பாடிக்கொண்டிருக்கின்றோம். செல்வம் நிறைந்த பெண்ணே! நீ இவ்வாறு அசையாமலும் பேசாமலும் உறங்குவதன் பொருள் எமக்குத் தெரியவில்லை” — என்றபடி ஆண்டாள் அழைக்கின்றாள்.

“கற்றுக் கறவைக் கணங்கள் பல கறந்து” என்ற சொல்லுக்கு, வைணவ ஆசாரியர்கள் அளிக்கும் விளக்கம் சிறப்புடையது. அந்த கோவலரின் இல்லத்தில் எண்ணிக்கையற்ற பசுக்கள் இருந்தன; அவற்றில் கன்றுகள் இன்னும் சிறியவையாக இருந்தபோதிலும் பால் சுரக்கத் தொடங்கியிருந்தன. அதாவது, கன்று என்றும் கறவை என்றும் இரு நிலைகளும் ஒருங்கே பால் தருகின்றன. இது சிறு வயதிலேயே ஞானம் பொழியும் ஆச்சார்யர்களை நினைவூட்டும் உருவகம். அவ்விடையர், தம் தேவைக்கும் பிறர் தேவைக்கும் பால் கறந்து, பசுக்கள் துன்புறாதபடி அவற்றைக் காத்து, கடினமான தொழிலையும் மனமகிழ்வோடு ஆற்றியவர்களாக இருந்தனர். அதே சமயம், “செற்றார் திறலழியச் சென்று செருச்செய்யும்” தன்மை உடையவர்களாக, பகைவரின் இருப்பிடத்திற்கே சென்று அவர்களை வென்று அடக்கும் வீரத்தையும் பெற்றிருந்தனர்.

இங்கே “கற்றுக் கறவைக் கணங்கள்” என்பது, புராணம்–இதிகாசம்–உபநிடதம் ஆகியவற்றைக் கற்று, அதன் ஞானத்தைச் சுரக்கும் ஆச்சார்யப் பரம்பரையையும் குறிக்கிறது. அவர்களைச் சுற்றி சீடர்கள் கூடியிருப்பதும் இச்சொல்லில் நுண்ணிய பொருளாக அடங்கியுள்ளது.

“ஆயருக்கு பகைவர் யார்?” என்ற கேள்வி இயல்பாக எழலாம். கண்ணனுக்கு எதிரானவர்கள் யாரோ, அவர்களே ஆயர்பாடி முழுவதற்கும் பகைவர்கள். ஆகையால் ஆண்டாள் தனிப்பட்ட பெயரைச் சொல்லாமல் “செற்றார்” என பொதுவாகக் குறிப்பிடுகிறாள்.

“செற்றார் திறலழியச் சென்று செருச்செய்யும்” என்பது, வேதங்களைப் பிழையாக விளக்கும் அவைதிகர்களையும், நம்பிக்கையற்ற வாதிகளையும் சாஸ்த்ரார்த்தத்தில் வென்று, பக்தி மார்க்கத்தின் மேன்மையை நிலைநாட்டும் வைணவ சம்பிரதாயத்தின் ஆற்றலைக் குறிக்கிறது.

அக்கோவலர் பகைவரை வென்றாலும் அவர்களை அழிப்பதில்லை. அதனால்தான் ஆண்டாள் அவரை “குற்றமொன்றில்லாத கோவலர்” என்கிறாள். மேலும், பக்தி–ஞான யோகங்களில் உயர்ந்த நிலையில் இல்லாவிட்டாலும், கர்மயோகத்தைச் சிறப்பாக அனுஷ்டிப்பதே பரமனுக்குப் போதுமானது என்பதையும் இந்தச் சொல் வழியாகக் காட்டலாம்.

“குற்றமொன்றில்லாத கோவலர் தம் பொற்கொடியே” என்பது, வேதங்களை காக்கும் ஆச்சார்யர்களை அடைந்து அவர்களிடமிருந்து ஞானம் பெறும் உத்தம சீடனைச் சுட்டும் உவமை. ‘கோ’ என்பது வேதம்; அதை காப்பவர் கோவலர். அத்தகைய ஆச்சார்யராகிய கொழுகொம்பில் படர்ந்து வளரும் கொடிபோல், சீடன் ஞானத்தில் உயர்வது இங்கு குறிப்பாகிறது.

அப்படிப்பட்ட குற்றமற்ற கர்மயோகியின் வீட்டில் பிறந்த பெண், “பொற்கொடி”யாகவே இருப்பாள் அல்லவா? அத்தகையவள் இவ்வாறு உறங்கிக்கிடப்பது பொருத்தமா என்று ஆண்டாள் விசனிப்பதாகக் கொள்ளலாம்.

பாசுரங்களுக்கு இடையிலான கால ஓட்டத்தையும் ஆண்டாள் நுட்பமாகக் காட்டுகிறாள். எட்டாவது பாசுரத்தில் “எருமைச் சிறுவீடு மேய்வான்” என்று காலையைச் சுட்டினாள்; இப்போது பால் கறக்கும் நேரம் நெருங்கிவிட்டதைச் சுட்டி, உறங்குபவளை எழுப்புகிறாள்.

“புற்றரவல்குல் புனமயிலே” என்ற உவமையில், பாம்பையும் மயிலையும் ஒரே வர்ணனையில் சேர்த்த கவிநயம் கண்கொள்ளாக் காட்சியளிக்கிறது. உறங்கும் அவளது கூந்தல் பரந்து கிடப்பது, மயில் தோகை விரித்தாடுவது போலத் தோன்றுகிறது. “புனமயில்” என்பது இயல்பாகத் தன் வனத்தில் சுதந்திரமாக உலாவும் மகிழ்ச்சியான நிலையை உணர்த்துகிறது.

பொற்கொடி, புனமயில் போன்ற உவமைகள் அவளது மென்மையான இயல்பைக் காட்டினாலும், “புற்றரவல்குல்” என்ற சொல் அவளுடைய வைராக்கியத்தையும் உறுதியையும் சுட்டுகிறது. படமெடுக்கும் நாகத்தின் கழுத்தைப் போன்ற இடை என்பது, கண்ணனை அடைய வேண்டுமென்ற திடமான நோக்கத்தையும், சிற்றின்ப ஆசைகள் சுருங்கிய நிலையும் குறிக்கிறது என்று வைணவப் பெரியோர் விளக்குகின்றனர்.

அவளது வெளிப்புற அழகை இவ்வளவு விரிவாக ஆண்டாள் வர்ணிப்பதிலிருந்தே, அவளது அகஅழகு — பரமபக்தி, ஞானம், அடக்கம் — ஆகியவை நிறைந்தவை என்பதைக் கருத வேண்டும்.

“புற்றரவு” என்பது ஆச்சார்ய பக்தியும் அடக்கமும் கொண்ட சீடனைச் சுட்டும். புற்றில் சுருண்டிருக்கும் நாகம்போல் தன்னை அடக்கிக் கொள்வதைக் குறிக்கும். “புனமயிலே” என்பது பரமனின் திருநாமங்களைப் பாடி ஆனந்தத்தில் திளைக்கும் நிலையைக் குறிக்கும்.

மயிலை நினைத்தவுடன் ஆண்டாளுக்கு மழைமேகம் நினைவுக்கு வருவது இயல்பு. மழைமேகத்தைப் பார்த்தால் மயில் தோகை விரிக்கும். மழைமேகத்தின் கருமை நிறமே கண்ணனின் திருமேனி நிறம். ஆகவே “முகில்வண்ணன் பேர் பாட” என்று தொடர்கிறது. முற்றத்திற்குள் புகுந்து, சுற்றத்துத் தோழியர் அனைவரும் கூடி, முகில்வண்ணனின் நாமங்களைப் பாடுகின்றனர். இதன் உட்பொருள் — வைகுண்டத்திலிருந்து வந்த பெருமாள் தூதர்களாகிய பெரிய அடியார்கள், உன் சூட்சும சரீரத்தை அணுகி, உன்னை பரமபதத்திற்கு அழைத்துச் செல்லக் காத்திருக்கின்றனர் என்பதாகும்.

“சிற்றாதே” — அறிந்தும் அறியாமலும் செய்த கர்மங்களின் பயன் குறித்து மனக்கவலை கொள்ளாதே.

“பேசாதே” — அகங்காரமும் மமகாரமும் ஒழிந்து, பகவான் திருநாமங்களைத் தவிர வேறொன்றையும் மொழியாதே.

நீ செல்வப் பெண்டாட்டி — கண்ணனுக்கே உரியவள்; கிருஷ்ணானுபவமே செல்வமாக உடையவள். “எற்றுக் குறங்கும் பொருளேலோர் எம்பாவாய்” — எங்கள் அஞ்ஞானத்தையும் குறைகளையும் நீக்கி, எங்களை உய்வடையச் செய்யாமல் இருப்பதன் பொருள் என்ன?

இவ்வாறு, கடமையைச் செய்வதே இறைசேவையாகும் என்ற உண்மையை, கோதை நாச்சியார் இந்தப் பாசுரத்தின் வாயிலாக ஆழமாக வலியுறுத்துகிறாள் என்று கொள்ளலாம்.

ஆண்டாள் த்ரிவடிகளே சரணம்

ஆழவார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம் 

நோற்றுச் சுவர்க்கம்!

 நோற்றுச் சுவர்க்கம்!

இந்தப் பாசுரத்தில் துயிலெழுப்பப்படும் இக் கோபிகை, கண்ணனை ஒருமுறை கண்டதாலேயே தம்மை மறந்து மயங்கும் இளங்கன்னியர் போல் அல்ல. மாறாக, தன்னை ஒருகணம் நோக்கியவுடனே கண்ணனையே தன்னுள் மறக்கச் செய்ய வல்ல ஆற்றல் பெற்றவள். அவளது இந்த அரிய தன்மையினாலேயே ஆண்டாள் அவளை “அருங்கலமே!” — அரிதாகக் கிடைக்கும், அருமைமிகு மணியே — என்று பெருமையுடன் அழைக்கிறாள்.

இவள் கண்ணனுடைய வாசஸ்தலத்திற்கே நெருக்கமானவள். ஆகையால், அவள் விரும்பும் வேளையிலெல்லாம், எந்த முயற்சியும் இன்றி, கண்ணனின் திவ்யானுபவத்தை அடையும் பெரும்பாக்கியம் பெற்றவள். அதனால்தான் ஆண்டாள், “நோற்றுச் சுவர்க்கம் புகுகின்ற அம்மனாய்!” என்று அவளைக் குறிப்பிடுகிறாள்.

இந்தக் கோபிகை, “ஜீவாத்மாவின் ஆனந்தத்திற்குக் காரணம் பரமாத்மாவே” என்று உபநிஷத்துகள் போதிக்கும் சத்தியத்தைத் தன் உயிர்சாரமாகக் கொண்டவள். கர்மம், ஞானம், பக்தி முதலியவற்றை உபாயமாகக் கொள்ளும் சாதன பக்தியை அவள் சாரவில்லை; பகவானே உபாயம் எனும் சாத்ய பக்தியையே தன் நிலையான நம்பிக்கையாகக் கொண்டவள்.

“மண்ணில் தெரியுது வானம்

அது நம் வசப்படலாகாதோ?

எண்ணி எண்ணி பல நாள் முயன்று இங்கு

இறுதியில் சேர்வோமோ – அட!

விண்ணிலும் மண்ணிலும் கண்ணிலும் எண்ணிலும்

மேவு பராசக்தியே!”

இது பாரதியின் வரிகள். இறையனுபவம் மண்ணிலேயே வானத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. மண்ணில் வானம் வசப்படுவது வறுமை முற்றிலும் ஒழிந்த பின்னர்தான் என்பது தான் உண்மை. பாரதியின் பராசக்தியே ஆண்டாளின் கண்ணன். அவனும் விண்ணிலும் மண்ணிலும், கண்ணிலும் எண்ணிலும் கலந்திருக்கிறான். அந்தர்யாத்மீகம்! பாரதி “நான்” எனும் அகந்தையை வெல்ல வேண்டும் என்று பாடுகிறார்; ஆண்டாள் அதற்கான வழியைக் காட்டுகிறாள். அது எளிய வழி. மண்ணிலேயே கிடைக்கும் சொர்க்கம். பல ஆண்டுகள் தவமிருந்து, நோன்பு நூற்றி அடைய வேண்டிய சுவர்க்கத்தின் அனுபவம், கண்ணனை நினைத்துக் கொண்டே வாழும் ஒரு ஆய்ச்சிக்கு மிக எளிதாகக் கிடைத்து விடுகிறது.

முன்னரே கூறியபடி, ஆண்டாளின் உலகம் பக்தர்களின் கனவுலகம். கவிதைகளில் வர்ணிக்கப்படும் மாளிகைகள் உண்மையில் ஏழைகளின் கூரை வீடுகளே. அவற்றில் வாழ்பவர்களுக்குக் கிடைத்த ஒரே செல்வம் கண்ணன். அவனைப் பெறுவதில் ஒருவருக்கொருவர் போட்டி இருக்கிறது. ஆயினும், “கிருஷ்ணானுபவம் நமக்கெல்லாம் நிச்சயம்” என்ற உறுதி அவர்கள் உள்ளங்களில் வேரூன்றியுள்ளது.

“வாசல் செம்மினால் வாயும் செம்ம வேணுமோ? ஐஸ்வரியம் மிக்கால் பந்துக்களை ஏன் எண்ணலாகாதோ?” என்று வியாக்கியானம் பேசுகிறது. “உனக்குச் சொர்க்கம் கிடைத்து விட்டது. கதவைத் திறக்க மாட்டேன் என்கிறாய் — சரி. ஆனால் பேசுவதற்கு என்ன தடையிருக்கிறது? கண்ணன் என்ற பெருஞ்செல்வம் கிடைத்தவுடன், ஏழைச் சுற்றத்தாரை மறந்து விட்டாயா?” என்று தோழியர் கேட்கிறார்கள். “எங்கள் கண்களைத்தான் பட்டினி போட்டு விட்டாய்; எங்கள் செவிகளையும் பட்டினி போடுகிறாயா? ஒன்றாக நோற்போம், ஒன்றாக நீராடுவோம், ஒன்றாக கிருஷ்ணானுபவம் பெறுவோம் என்று சொன்னதெல்லாம் பொய்யா, என் அம்மனாய்?” என்று வலியுடன் உரைக்கிறார்கள்.

அதற்கு அவள், “கண்ணன் இங்கு இல்லை; வீணாகப் பழி சுமத்துகிறீர்கள்” என்று மறுக்கிறாள்.

“அப்படியென்றால் இந்தத் துளசியின் வாசனை எங்கிருந்து?” என்று தோழியர் கேட்கிறார்கள்.

“அட! அவனுடைய பரிமளம் அவ்வளவு எளிதில் மறையுமா? என்றோ வந்தவனின் மணம் இன்றுவரை நிலைத்திருக்கிறது” என்று பதில் வருகிறது.

அப்போது தோழியர், “சரி, சரி! கும்பகர்ணனிடமிருந்து தூக்கத்தை வாங்கிக் கொண்டவள் போலச் சோம்பேறியாக இருக்காதே. அவனிடம் சீக்கிரம் செல்ல வேண்டும்” என்று சொல்லி, அவளை “அருங்கலமே!” என்று அழைக்கிறார்கள்.

அவள் ஏன் பேசவில்லை என்பதற்கு அண்ணங்கராச்சாரியார் அழகாக விளக்கம் தருகிறார். அனுமானைக் கண்ட பேருவகையில் சீதாபிராட்டி சில நிமிடங்கள் பேசாமல் நின்றதுபோல், தோழியர் கண்ணன் நாமம் சொல்லி இனிமையாகப் பாடும் குரலைக் கேட்ட பேரானந்தத்தில் இவளும் மௌனமாக நின்றாள். மேலும், “என்னை அம்மா என்று அழைக்கிறார்களே” என்ற மென்மையான மனஉறுத்தலும் அதில் கலந்து கொண்டதாம்.

“நேற்று பாவை நோன்பிருந்து கிருஷ்ணானுபவத்தில் திளைப்போம் என்று சொல்லி, இன்று அதிகாலை நாங்கள் பெரும் எதிர்பார்ப்புடன் உன் வாசலில் காத்திருக்க, நீயோ கதவையும் திறக்காமல் தனியாகச் சொர்க்கம் போகத் திட்டமிட்டவள் போல உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறாயே!” என்று ஆண்டாள் விசனப்படுவதிலும் ஓர் இனிய நயம் வெளிப்படுகிறது.

பூரண சரணாகதியை அனுசரிக்கும் பட்சத்தில், கர்மயோகத்தைச் செயற்படுத்தாவிடினும், எவ்விதத் தடங்கலுமின்றி அந்த அடியவர்க்கு மோட்ச சித்தி வாய்க்கிறது — இதுவே

“நோற்றுச் சுவர்க்கம் புகுகின்ற அம்மனாய்” என்பதன் உள்பொருள்.

இங்கு “பெருந்துயில்” என்பது அறியாமையையும், “கூற்றம்” என்பது புலன்சார் இன்பங்களையும் குறிப்பதாகும். இவையே பரமனைப் பற்றுவதற்கு பெரும் தடைகளாக நிற்கின்றன.

இந்தப் பாசுரத்தில் துயிலெழுப்பப்படும் கோபியர் குலப்பெண், தன்னை முழுமையாக பகவத் பக்தியில் மூழ்கித் திளைத்தவளாக எண்ணிக் கொண்டவள். அவள் ஓர் உத்தம அதிகாரி. கண்ணனுக்கே ஆனந்தம் தரும் அடியவள்; அவளுக்கே உரிய ஆனந்தத்தில் நிறைந்தவள். அவள் தன் ஆத்ம அனுபவத்திலிருந்து வெளிவந்து, தோழியரின் அகங்காரத்தையும் அஞ்ஞானத்தையும் விலக்கி, அவர்களை நல்வழிப்படுத்தி, அவர்களது உய்வுக்குத் துணை நிற்க வேண்டும் என்று வேண்டுவதாக இப்பாசுரம் அமைகிறது.

இங்கு “சுவர்க்கம்” என்பது பகவானுடன் ஐக்கியமாவதையே — மோட்சத்தைச் சார்ந்த பகவதானுபவத்தையே — குறிக்கிறது. இந்த அடியவள், பூரண சரணாகதிக்குரிய சடங்குகளை நிறைவேற்றிய திருப்தியுடன், பரமனின் நெருக்கம் அளித்த ஆனந்த நிலையில் உறைகிறாள்.

மேலும், சுவர்க்கம் = சு + வர்க்கம் என்பதாகப் பொருள் கொண்டால், “நல்ல சுற்றம்” என அர்த்தம் பெறுகிறது. அதாவது, இவ்வடியவள் சிறப்புமிக்க வைணவ அடியார்களின் நற்சுற்றத்தைச் சேர்ந்த பெருமை பெற்றவள் என்பதும் இங்கே வெளிப்படுகிறது.

“அருங்கலமே” என்ற சொல்லுக்கு இரண்டு அர்த்தங்கள் உள்ளன: 1 - கிடைத்தற்கரிய பாத்திரம், 2 - அணிகலன்; அதாவது, ஒரு வைணவ அடியார், இறையருளைத் தாங்கி நிற்கும் பாத்திரமாகவும், மனத்தூய்மை, பக்தி, தர்மசிந்தனை, எளிமை, கர்வமின்மை போன்ற சத்த்வ குணங்களாகிய அணிகலன்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டவராகவும் உருவகப்படுத்தப்படுகிறார்.

நமது நற்பலன்களால் மட்டும் மோட்சம் சித்திக்காது; நம்மை ரட்சிப்பதும், தடுத்தாட்கொள்வதும் அந்த புண்ணியனின் பெருங்கருணையே என்பதைக் கோதை நாச்சியார் நுணுக்கமாக உணர்த்துகிறார். அதனால்தான், வெளியில் நிற்கும் கோபியர் “பரமனை எப்படிப் பற்றுவது?” என்று துடிக்கையில், உள்ளிருப்பவள் எல்லாவற்றையும் கண்ணனிடம் ஒப்படைத்து விட்டு நிச்சிந்தையாக உறங்க முடிகிறது.

பூரண சரணாகதி ஒன்றே மோட்சத்திற்கான ஒரே மார்க்கம் என்பதையும், புத்திகூர்மையும் ஞானமும் அகங்காரத்தை உருவாக்கி மனிதனைத் திசைதிருப்பும் அபாயம் உள்ளதையும், இறை சேவையும் சமூக சேவையும் இணைந்து செல்ல வேண்டிய அவசியத்தையும் கோதை நாச்சியார் கற்றறிந்த வைணவ அடியார்களுக்கு இப்பாசுரம் வழியாக எடுத்துரைக்கிறார்.

பரமனை அடைவதே மோட்சம் என்றாலும், அதுவும் பரமானாலேயே வாய்க்கப்பெறும் — இதுவே இப்பாசுரத்தின் அடிநாதமாக ஒலிக்கும் பரமசத்தியம்.

ஆண்டாள் திருவடிகளே சரணம். ஆழவார் எம்பெருமானார் ஜீயர் திருவடிகளே சரணம். தாசன். 

தூமணி மாடத்து!

 தூமணி மாடத்து!

உறக்கத்திலிருந்து எழுப்புதல், உறக்கத்திலிருந்து எழுதல் – இவை பற்றிய கவிதைகள் உலக இலக்கியத்தில் எண்ணற்றவை. மனித வாழ்வில் இன்பம்–துன்பம், பிறப்பு–மரணம் மாறிமாறி நிகழ்ந்தாலும், “இந்தக் கணமே இனிமையானது; இதை உணர்ந்து பேச வேண்டும்; வாழ்க்கையின் எளிய செயல்களே உயிரையும் உற்சாகத்தையும் தருகின்றன” என்று தொடர்ந்து நமக்கு நினைவூட்டிக் கொண்டிருப்பவள் ஆண்டாள்.

தூங்குபவர்களை எழுப்புவது நாள்தோறும் நடைபெறும் நிகழ்வே. ஆனால் அதன் முறைகள் விதவிதமாக இருக்கின்றன. உள்ளே தாளிட்டு உறங்கியவரை எழுப்ப முடியாமல் கதவை உடைத்து எழுப்பிய நிகழ்வுகளையும், மெதுவாக அழைத்தாலே அலறிக்கொண்டு எழுபவர்களையும் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். ஆண்டாளின் பாசுரங்களில் எழுப்பப்படுபவர்கள் உண்மையில் தூங்கிக்கொண்டிருப்பவர்கள் என்று சொல்ல முடியாது. கண்ணனை நாள் முழுதும் நினைத்துக்கொண்டிருப்பவர்கள் எவ்வாறு உறங்க முடியும்? இருப்பினும், “எல்லா இடங்களிலும் நிறைந்திருப்பவனான இறைவன் எங்கேயாவது விலகிவிடுவானோ” என்ற அச்சம் பக்தர்களுக்கு இயல்பானதே. அந்த அச்சத்தைப் போக்குவதற்கே ஆண்டாளின் பாடல்கள் முயல்கின்றன.

இந்தப் பாசுரத்தில், ஆண்டாள் ஆத்மஸ்வரூப ஞானம் நிறைந்த ஒரு கோபிகையை எழுப்புகிறாள். அந்தக் கோபிகை, சீதாதேவியைப் போலவே, ஜீவாத்மாவெனும் தமது சொத்தைத் தேடி வந்து ஏற்றுக்கொள்ளுதல் என்பது ஸ்வாமியான பரமாத்மனின் கடமை என்ற உறுதியான நம்பிக்கையுடன் விளங்குகிறாள். "எல்லை நீத்த இவ்வுலகம் யாவையும் என் சொல்லினார்ச்சுடுவேன், அது தூயவன் வில்லனுக்கு மாசென்று வீசினேன்..." என்றும், ஜானகி என்று ஒரு தழல் நடுவண் தங்களால், அனகன் கையெனும் அளவில் ஊதையால், கனகம் நீடு இலங்கை நின்றுருக கண்டியால்..." என்ற கம்பனின் வரிகள் மூலம் சீதாதேவி, என்னால் இங்கிருந்து மீண்டு வர முடியும் ஆனாலும் ஸ்வாமியின் கடமை என்னை மீட்பது ஆகையால் காத்திருப்பேன் என்று சொன்ன மனோபாவமே இந்த சகியிடம் காணப்படுகிறது...

வெளியில் இருந்த கோபிகைகள், இலக்குவனைப் போல இடைவிடாத கைங்கர்யமே தம் ஸ்வரூபம் எனக் கருதி சேஷத்வ நிஷ்டையில் நிலைத்திருந்தனர். ஆனால் உள்ளே இருந்த இக்கோபிகை, பரமாத்மனுக்குத் தன்னை முழுமையாக ஒப்புவித்தல் என்பதே உத்தம நிலை என எண்ணி, பரதனைப் போல பரதந்திரிய நிஷ்டையில் திளைத்திருந்தாள். வெளியில் இருந்தவர்கள் புருஷார்த்தத்தின் இனிமையால் ஈர்க்கப்பட்டனர்; உள்ளே இருந்த கோபிகை, அந்தப் புருஷார்த்தத்தை அடையும் உபாயத்தின் மஹிமையிலேயே முழுமையாக மூழ்கியிருந்தாள். வெளியில் இருந்தவர்கள் எம்பெருமானை உடனடியாக அடைய வேண்டிய ஆவலுடன் இருந்தனர்; ஆனால் உள்ளே இருந்த கோபிகை, கபீரின், "மாலி சீன்சை சௌ கடா, ருது ஆயி பல் ஹோய்.. (ஆயிரும் குடம் நீரிறத்தாலும், நேரம் வந்தால் மட்டும் பூ பூக்கும்)" என்ற வரிகளுக்கேற்ப, காலம் கைகூடும் பொழுது நிச்சயமாகப் புருஷார்த்தம் கிட்டும் என்ற அமைதியான உறுதியுடன் இருந்தாள்.

முந்தைய பாசுரத்தில், ஆண்டாள் ஒருகாலத்தில் இச்சம்சார லீலா விபூதியில் வாழ்ந்து, பின்னர் விடுதலை பெற்று பரமபதம் அடைந்த முக்த ஜீவாத்மாவைப் போன்ற மனநிலையுடைய கோபிகையை எழுப்பினாள். இப்பாசுரத்தில் உள்ள கோபிகையோ, எப்போதும் எம்பெருமானின் திவ்ய தாமத்தில் கைங்கர்யத்தில் நிலைத்து நிற்கும் நித்ய ஜீவாத்மாவைப் போன்ற உயர்ந்த மனநிலையுடன் விளங்குகிறாள். அதனால், இப்பாசுரம் உபேயத்தைவிட உபாயத்தின் மஹிமையை முன்னிறுத்தி, பரமாத்மனின் கருணையிலும் ஜீவாத்மாவின் பரதந்திரியத்திலும் உறுதியான நம்பிக்கையை உபந்யாச நயத்துடன் வெளிப்படுத்துகிறது.

இந்தப் பாடலில், கண்ணனுக்கு மிகப் பிரியமான ஒரு கோபிகையை எழுப்புவதற்காக, அவளது தாயாரை துணை வேண்டுவதைப் போல், இதே சூழலில் நம்மாழ்வார் பத்து பாசுரங்கள் பாடியுள்ளார். பராங்குச நாயகியைப் பற்றி, அவளது தோழி அவளது தாயாரிடம் உரையாடுவதாக அமைந்துள்ள அந்தத் தொலைவில்லிமங்கல பாசுரங்கள் ஒப்புநோக்கத்தக்கவை. அவற்றின் முதல் பாசுரம் “துவளில் மாமணி மாடமோங்கு தொலைவில்லிமங்கலம்” என்று தொடங்குகிறது. இதனைப் பூர்வாசார்யர்கள் “தூமணி மாடத்து” என்ற பதத்துடன் இணைத்து அற்புதமான அர்த்த விசேஷங்களை அருளியுள்ளனர்.

‘தூமணி மாடம்’ என்பதை ‘துவளில் மாமணிமாடம்’ என்ற நம்மாழ்வார் வாக்கோடு அண்ணங்கராச்சாரியார் ஒப்பிடுகிறார். ‘துவள்’ என்றால் தோஷம்; ‘துவளில்’ என்றால் குற்றமற்ற தூய்மை. ஆண்டாளே ‘தூ’ என்ற சொல்லை ‘தூமலர்’, ‘தூ சாகும்’ என்பதுபோல் பயன்படுத்தியுள்ளார். தமிழில் ‘தூ’ என்பதற்கு தூய்மை, ஒளி, வெண்மை, தசை, இறைச்சி, இறகு எனப் பல பொருள்கள் உண்டு.

தேவாதிதேவனான பெருமானிடம் தேவர்கள் முத்து, பவளம், ரத்தினங்களை சமர்ப்பிக்கின்றனர். அவற்றில் தோஷமுள்ளவற்றைச் சுத்திகரித்து ‘துவளில் மாமணி’களாக மாற்றி பெருமான் தன் மாளிகையில் வைத்துக் கொள்கிறான் என்றும், தோஷமே இல்லாத ரத்தினங்களைக் கொண்டு ‘தூமணி மாடம்’ கட்டி தன் நாயகிக்கு அருள்கிறான் என்றும் ஆச்சார்யர்கள் விளக்குகின்றனர். அத்தகைய தூமணி மாடத்தில் விளக்குகள் சுற்றிலும் எரிந்து, தூபம் கமழ, துயிலணையில் ஆனந்தமாக அந்த கோபிகை உறங்குகிறாள்.

முந்தைய பாசுரத்தில் “கீழ்வானம் வெளுத்து விட்டது” என்று ஆண்டாள் அறிவித்துவிட்டாள். விடிந்த பிறகும் விளக்குகள் எரிகின்றன என்பதை உணராமலேயே உறங்கும் நிலையை இங்கு சுட்டுகிறார். காலை ஒளியில் புகை கண்ணுக்குத் தெரியாவிட்டாலும், அதன் மணம் உணரப்படுகிறது. பார்ப்பது விளக்குகளையே; நுகர்வது அவற்றின் புகை தரும் சுகந்தத்தை.

தூமணி மாடம் என்பது, அழிவில்லாத, ஞானத்தை உள்ளடக்கிய நான்மறையை (வேதம்) குறிப்பில் சொல்கிறது. "சுற்றும்" என்பது வேதத்தின் ஆறு அங்கங்களை (சிக்க்ஷை, கண்டம், நிருக்தம், வியாகரணம், கல்பம், ஜோதிஷம்) குறிக்கிறது. விளக்கு என்பது வேதசாரத்தை புரிந்து கொள்ள உதவும் ஸ்மிருதி, புராண, உபநிடதங்கள் சார்ந்த ஞானத்தை உள்ளர்த்தமாக கொண்டுள்ளது. இப்போது உறங்குபவளின் ஞானச் சூழல் புரிகிறதல்லவா ? "தூபம் கமழ" என்பது ஞானம், அனுஷ்டானம் மற்றும் வைராக்கியம் என்ற மூன்று விஷயங்களை குறிப்பில் உணர்த்துவதாக கூறுவார். "துயிலணை மேல் கண் வளரும்" என்பது வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும் (அப்பெண்ணின்) பகவத் ஞானத் தன்மையைக் குறிக்கிறது!

இந்தப் பாசுரத்தில் ஆண்டாளுடன் கூடிய கோபிகைகள், கண்ணனுக்குப் பெரிதும் பிரியமானவளை எழுப்பச் செல்கின்றனர். ஆயர் குலத்தில் ஒருவருக்கொருவர் சொந்தக்காரர்கள்; அதுபோலவே பகவத் பக்தர்கள் அனைவரும் பாகவத பந்துக்கள். பரமாத்மா அனைவருக்கும் ஆத்ம பந்து. அந்த உரிமையில்தான் ஆண்டாள் “மாமன் மகளே!” என்று அன்புடன் அழைக்கிறாள்.

அந்தக் கோபிகை கண்ணனை மறந்தவள் போல் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருப்பதால், ஆண்டாள் அவளது தாயாரை நோக்கி “மாமீர்! அவளை எழுப்புங்களேன்” என்று வேண்டுகிறாள். இங்கு சொல்லப்படும் தத்துவம்: உயர்ந்த புருஷார்த்தமான மோக்ஷத்தை அடைய புருஷகாரம் தேவை; அதற்காக ஆசார்ய அனுக்ரஹம் அவசியம் என்பதே.

பரமன் இருக்குமிடமான தூமணிமாடத்தில் தன் ஞானத்தால் ப்ரஹ்மானந்தத்தை அனுபவித்தபடி அந்த கோபிகை இருக்கிறாள். அந்த தூமணி மாடத்தினுள் நுழைய வெளியே இருப்பவர்களுக்கு தெரியவில்லை. அதனால் உள்ளே இருக்கும் கோபிகையையே பார்த்து மணிக்கதவை திற! என்று கேட்கிறார்கள். “மாமன் மகளே! மணிக்கதவைத் திற!” என்ற அழைப்பு, எளிதில் உணர இயலாத பகவத் விஷயங்களை உபதேசிக்குமாறு சீடன் ஆசார்யனை உள்ளத் தூய்மையுடன் வேண்டுவதை குறிக்கிறது. ஆசார்யனே நமது தமோ குணங்களும் வினைப்பயன்களும் எனும் கதவுத் தாளை அகற்றி, மோட்ச சித்திக்கு வேண்டிய ஞானத்தை அருள வல்லவர்.

அவளோ வாய் திறந்து பேசவில்லை. ஒருவேளைஅவளுக்கு காதே கேட்கவில்லையோ? அல்லது நிஷ்காம்யமாக அப்படியே ப்ரஹ்ம நிஷ்டையில் உட்கார்ந்து விட்டாளோ? அல்லது அனந்தலோ? அனந்தல் என்பதற்கு கர்வம், இறுமாப்பு என்றும் பொருள் கொள்வர். க்ருஷ்ணனை விட்டால் வேறு யார் நம்மை ரக்ஷிக்க தக்கவர் இருக்கிறார்கள்என்ற இறுமாப்பில் இவள் இருக்கிறாளோ? அன்யபரையாக பிறரது கட்டுப்பாட்டில் சிக்கிக்கொண்டாளோ? சரி அவள்தான் பேச மறுக்கிறாள். மாமீர்..நீங்களாவது அவளை எழுப்பீரோ? அவள் எதாவது மந்திரத்தினால் கட்டப்பட்டு பெருந்துயிலில் ஆழ்ந்துவிட்டாளோ? என்று ஆண்டாள் கேட்கிறாள்.

அவ்வடியவளை எழுப்ப வைணவ ஆச்சார்யர்களிடம் (மாமீர்) வேண்டுகோள் வைக்கப்படுகிறது! பகவத் ஞானத்தால் உண்டான தண்ணொளி மிகு நிலையானது (state of enlightenment), "ஊமையோ? அன்றிச் செவிடோ ? அனந்தலோ?" என்பதன் உள்ளர்த்தமாம்! "உன் மகள்" என விளிக்கப்படுவதால், அவ்வடியவள் வைணவ ஆச்சார்ய சம்பந்தம் உடையவள் என்பது புலப்படுகிறது...

இங்கே மந்திரம் என்பது திருமந்திரம் எனப்படும் ஓம் நமோ நாராயணாய என்ற திருவஷ்டாக்ஷர மந்திரத்தை அனுசந்தித்து அதிலேயே தோய்ந்து போய்விட்டாளோ? அந்த பெண்ணின் தாயார் – நம்மாழ்வார் சொன்னபடி – கண்ணனின் நாமந்தவிர வேறெதுவும் அவள் காதுகளில் விழுவதில்லை – அவன் பெயரை சொல்லிப்பாருங்கள் என்று சொல்கிறாள். ‘மாமாயன் – மாதவன் – வைகுந்தன் என்றென்று ‘ எனும்போது ஒவ்வொரு நாமத்தையும் முதலில் வைத்து ஒவ்வொரு சகாஸ்ரனாமமே பாடுகிறோம் என்கிறாள் ஆண்டாள் .

இங்கே ‘மாமாயன்’ என்பது நமக்கு பிறப்பு கொடுத்து நமது முன் ஜென்ம நிலைகளையும் அவனுடனான சம்பந்தத்தையும் மறைத்தான்.

‘மாதவன்’ என்பது மா – லக்ஷ்மியின், தவ – கணவன், ஸ்ரீ:பதி என்று பொருள் – அப்படி பிராட்டியுடன் கூடி எங்களை ரக்ஷிக்கிறான்.

‘வைகுந்தன்’ என்ற திருநாமம், இங்கிருந்து நாம் சரணாகதி செய்து, பிரபத்தி மார்க்கத்தில் அவனை அடையப்போகிற இடம்.

ஆக நாம் வந்தது, இருந்தது, போக போவது ஆகிய எல்லா நிலைகளுக்கும் காரணன் அவனே என்பது தேறும். இவ்வாறு அவன் நாமங்களை பாட அந்த கோபிகையும் தன் துயில் விடுத்து இவர்களுடன் இணைந்தாள்.

‘மாமாயன்’ என்ற சொல்லுக்கு பல அர்த்தங்கள் உண்டு: ஆயர் குலத்தில் சிறந்தவன்; திருமகள் சம்பந்தம் உடையவன்; தர்மத்தை நிலைநாட்ட அவதரித்த மகாவிஷ்ணு. இவ்வாறு ‘மாமாயன்’ பற்றி மாய்ந்து மாய்ந்து சொல்ல வேண்டிய அளவுக்கு இந்தப் பாசுரம் ஆழமும் இனிமையும் கொண்டதாக விளங்குகிறது.

6 ம் பாடல் முதல் 15 ம் பாடல் வரை, பள்ளியெழுச்சி பாடல்கள். இவை ஆண்டாளை தவிர்த்து மற்ற ஆழவர்களை எழுப்புவதாக ஆச்சார்யர்கள் விளக்கமளித்துள்ளார். 6 ம் பாடல் பெரியாழவார், 7 - தொண்டரடிப்பொடி; 8 - நம்மாழவார்; 9 - திருமழிசை என்று விளக்குகின்றனர். எப்படி என்பதை நேரம் கிடைக்கும்போது நாம் பார்க்கலாம்.

ஆண்டாள் திருவடிகளே சரணம்