Thiruppaanaazhwaar - அமலனாதிபிரான் – Amalanadhipiran

 

As per the legends, once, a sage by the name LokaSarangan came to the river Kaveri to draw water for the temple. Tiruppan was in deep devotion and was unaware of his surroundings that he missed the voice of Saranga asking him to leave way. The sage, LokaSaranga, threw a small stone in the direction of Tiruppan as to wake him, but the stone accidentally hit the forehead of Tiruppan and he started to bleed. Tiruppan realised what had happened and quietly retired. 

Unaware of the injury caused to Tiruppan, the sage returned to the temple. He was taken aback on seeing blood oozing out from the forehead of the Vigraha Murthy of Ranganatha. That very night, Vishnu appeared in the dream of Loka Saranga and commanded him to bring Tiruppan to the temple the next morning on his shoulders. Accordingly, Loka Saranga requested Tiruppan to come to the temple. But, Tiruppan, referring to the tradition, declined to enter the holy place. When he was told of Vishnu's commandment, Tiruppan was beside himself and was lost in a deep trance. 

Loka Saranga said that if that were his objection, he could carry him on his shoulders to the temple. When they reached the sanctum, Tiruppan experienced the bliss of Ranganatha and composed the Amalanadhipiraan, a poem describing the beauty from the divine feet to the face of the Lord of Srirangam in ten verses, and ultimately laid his life at the feet of the deity. Thus, it also portrays how a devotee should pray at any temple starting to first look at the divine feet and be immersed in the Lord's presence. The poem is considered to be sweeter than even the sound of music of the veena. 

(In Marathi Abhang, "Paaya zoduni Vithe Vari..." Sant Janabhai describes Shri Vitthal in this way. She is too young and hence her father lifts her on his shoulders. As she climbs up, she starts singing the glory of His Lotus feet and then comes to the face at last as Thiruppaanaazhwaan did).

Here, as a tribute, let me dwell on the last of his 10 verses. In Daasari Kritis, Ranga Vitthala says, Kangalityaadhako Kaaveri Rangana Nodate..." meaning if one does not see the Kaveri Rangan (he refers to 3 Ranganathan along the Cauvery banks from Karnataka to TamilNadu), what is the purpose of the eyes then..." However, Thiruppaanaazhwar says, "Having seen Rangan, it is an insult to see any other thing in this world.." saying thus he attains Moksha and merges with Shri Ranganatha himself. 

கொண்டல் வண்ணனைக் கோவலனாய் வெண்ணெய்
உண்டவாயன் என்னுள்ளம் கவர்ந்தானை
அண்டர்கோனணி யரங்கன் என்னமுதினைக்கண்ட
கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே. 

கொண்டல் வண்ணனை – கறுத்த மேகம் போன்ற நிறத்தை உடையவனும்; 

கோவலனாய் வெண்ணெய் உண்ட வாயன் – இராஜகுமாரனாய், கோபால குமாரனாகப் பிறந்து வெண்ணெயமுது செய்த திருவாயை உடையவனும்; 

என் உள்ளம் – என்னுடைய நெஞ்சை; 

கவர்ந்தானை – கொள்ளை கொண்டவனும்; அண்டர் கோன் – இவ்வுலகிற்கு தலைவனும் (அல்லது) நித்ய ஸூரிகளுக்குத் தலைவனும்; 

அணி அரங்கன் – அழகான, (பூமண்டலத்துக்கு) அலங்காரமான திருவரங்கத்தில் கண் வளர்ந்தருளுபவனும்; 

என் அமுதினை – எனக்குப் பரம போக்யமாய், அம்ருதமாயிருப்பவனுமான அழகிய மணவாளனை; இரங்கநாதனை, 

கண்ட கண்கள் – ஸேவிக்கப்பெற்ற (எனது) கண்களானவை; 

மற்றொன்றினை – வேறொன்றையும் (பரமபதநாதனையும் கூட); காணாவே – காணமாட்டா

பாணராக இருந்தாலும், இவ்வாழ்வார் ஸஹஸ்ரநாம த்யான ச்லோகங்களை தினமும் அனுஸந்திப்பார் போலும்! சம்ஸ்க்ருத ஞானம் எப்படி பெற்றாரோ அல்லது பகவத் க்ருபையோ.... அமலனாதிபிரானின் பத்து பாசுரங்களில் "சாந்தாகாரம் ..." எனும் ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம தியான ஷலோகங்களின் தாக்கம் காணக்கிடைக்கிறது. 

‘சாந்தாகாரம்; என்றதை ‘அமலன்’ என்றும் भजगशयनम्  (புஜக சயனம்) என்றதை ‘அரங்கத்தர வினணையான்’, ‘அரவினணை மிசைமேய மாயனார்’ என்றும்,  पद्मनाभम् (பத்மநாபம்) என்றதை ‘அயனைப் படைத்த தோரெழிலுந்தி மேலதன்றோ’ என்றும், सुरेशम्  (ஸுரேசம்) என்றதை ‘விண்ணவர்கோன்’ ‘துண்ட வெண்பிறையன் துயர் தீர்த்தவன்’ என்றும், ‘விச்வாகாரம்’ என்றதை ‘அண்டரண்ட பகிரண்டத்து ஒருமாநில மெழுமால் வரைமுற்றுமுண்ட கண்டம்’ என்றும், गगनदृशम्  (ககனசத்ருசம்) என்றதை ‘அமலன்’, நீதிவானவன், என்றும், मेघवर्णम् (மேகவர்ணம்) என்றதை’ கொண்டல்வண்ணனை’ என்றும், शुभांगम् (சுபாங்கம்) என்றதை ‘முடிவில்லதோர் எழில் நீலமேனி’ என்றும், ‘லக்ஷ்மீகாந்தம்’ என்றதைத் ‘திருவாழ்மார்பு’ என்றும், कमल नयनम् (கமலநயனம்) என்றதைப் ‘புடைபரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரியோடி என்றும், योगि हृत्ध्यानगभ्यम् (யோகி ஹ்ருத்யான கம்யம்’) என்பதை ‘என் கண்ணிலுள்ளன’ என்பதாலும், யோகத்தால் சாக்ஷாத்கரிப்பதான பல பாசுரங்களாலும், भवभयहरं (பவபயஹரம்) என்றதை ‘பாரமாய பழவினைப் பற்றறுத்தான்’ என்றும், ‘வந்தே’ என்றதை ‘என்னைத்தன் வாரமாக்கி’ ‘என்னைப் பேதமை செய்தனவே’ என்றும், துதி செய்யும் முழு ப்ரபந்தத்தாலும், मेगश्यामम् (மேகச்யாமம்) என்றதை ‘நீலமேனி’, ‘கொண்டல் வண்ணனை’ என்றும், पीतकौशेयवासम् (பீதகௌஶேயவாஸம்) என்றதை ‘அரைச் சிவந்த வாடை’, ‘அந்திபோல் நிறத்தாடை’ என்றும், ‘ஸ்ரீவத்ஸாங்கம்’ என்றதை ஸ்ரீவத்ஸாங்காம்சரான தம்மை ‘என்னைத் தன் வாரமாக்கி வைத்தான்’, ‘அரங்கத்தம்மான் திருவாரமார்பதன்றோ’ என்றும்,  कौत्सुभोद्भासितांगम् (கௌஸ்து போத்பாஸிதாங்கம்) என்றதைக் ‘கோலமாமணியாரமும் முத்துத்தாமமும் முடிவில்லதோர் எழில் நீலமேனி’ என்றும், पुण्योपेतं (புண்யோபேதம்) என்றதை ‘என்னுள் புகுந்தான் கோரமாதவம் செய்தனன்கொல் அறியேன்’ என்றும், पुण्डरीकायताक्षं (புண்டரீகாயதாக்ஷம்) என்றதை ‘நீண்டவப் பெரியவாய கண்கள்’ என்றும், सर्वलोकैकनाथं (ஸர்வலோகைகநாதம்) என்றதை ‘அண்டர்கோன்’ என்றும், विष्णुम् (விஷ்ணும்) என்றதை, विष्णुं क्रान्तं वासुदेवं विजानन्  विष्णोर्नुकं वीर्याणि  (விஷ்ணும் க்ராந்தம் வாஸுதேவம் விஜாநந்) (விஷ்ணோர்நுகம் வீர்யாணி) என்றபடி, ‘உலகமளந்தண்டமுற நிவந்த நீண் முடியன்’ என்றும் பாடியுள்ளார். सान्तम् (சாந்தம்) ‘அமலன்’ என்று தொடங்கி (ஸர்வலோகைகநாதம்) அண்டர் கோன் அணியரங்கன் என்று முடிந்தது. ‘என் கண்ணிலுள்ளன’ என்று தொடங்கி ‘மற்றொன்றினைக் காணாவே’ என்று முடிவு. 

 என்ன அற்புதம்!

காட்டவே கண்டபாத கமலம் நல்லாடை உந்தி *
தேட்டரு முதர பந்தம் திருமார்வு கண்டம் செவ்வாய் *
வாட்டமில் கண்கள் மேனி முனியேறித் தனி புகுந்து *
பாட்டினால் கண்டு வாழும் பாணர் தாள் பரவினோமே

திருப்பாணாழவார் பொன்னடியே போற்றி...

Where can my mind wander?

Abhangs are a popular form of devotional poetry in the Indian language Marathi, and are frequently set to music. Abhang means absolute, eternal, unbroken or a metre (a sound with rhythm). The word Abhang is an opposite to the word Bhang that means break, interrupt or end. Thus, Abhang means Uninterrupted, Continuous, Eternal, Flawless, Endless etc., Or in other words, Abhang refers to flawless continuous processes.  

Abhang is the favourite metre for poets since 13th century where the lyrics will be in simple Marathi and in colloquial form, fully flexible, not more than 4 lines, and in each line not more than 3 to 8 syllables. Warkaris preferred singing Abhangs. Wari, in Marathi, means round trip or pilgrimage. Several great Sants have composed millions of Abhangs which are easy to sing, repeat and has indepth Bhakti bhav in it.

आतां कोठे धावे मन ।

तुझे चरण देखेलिया ॥ १॥

भाग गेला शीण गेला ।

अवघा झाला आनंद ।। २॥

प्रेमरसें बैसली मिठी ।

आवडी लाठी मुखासी ॥ ३॥

तुका म्हणे आम्हां जोगें ।

विठ्ठला घोगें खरें माप ॥४॥

"One who utters God's Name while walking gets the merit of a sacrifice at each step. His body becomes a place of pilgrimage. He who repeats God's Name while working always finds perfect peace. He who utters the God's Name while eating gets the merit of a fast."

O' Lord, after having seen your feet, where can my mind wander? Meaning that now my mind is running nowhere except at your holy feet || 1||

Because of this , all the tiredness, the grief, the sufferings of mine has vanished and what is left is only happiness. I am very very Happy now (being in your presence) || 2||

With love and devotion, I have embraced your name in my mouth. Means I am submerged in the taste of your love and my mouth has attained sweetness with it || 3|

Tuka says that in order to measure this happiness, one requires a measure of the size of Lord Himself. He means Vitthal is the only true and appropriate measure of happiness and greatness as well. || 4||

Background:

Tukaram Maharaj has written this Abhang while being in the state of experiencing the unification with the Divine.

Although he has experienced Unification with the Divine; he has come back to the Dual State (This is what is named as Turya Avastha in the spiritual Language). At this stage one is aware of the surrounding Universe and at the same time one is united with the Divine. Shastras describe it with the example of a Light kept in the door. The light shines and makes the outside of the house visible and simultaneously the inside is also visible.

Meaning:

In the first stanza Tukaram Maharaj is saying that his mind is still remembering and experiencing the Bliss due the union with the Divine. However being in the state of awareness of the world around, he feels that now his mind is not going anywhere except to the Holy feet of Lord Vitthal.

In the second stanza Maharaj describes the effect of the above mentioned experience. He says that he no longer is feeling disturbed/ upset etc now. Thus he says that he no longer is tired.

It is well known that if the mind is not at Peace then one suffers from multiple ailments (Physical as well as Mental) . One ultimately gets tired because of the disturbed state of mind.

The third stanza describes the state of union further. Maharaj has only one feeling in his mind , that is the love for the Lord Panduranga. It is our experience that enjoyment of the taste of any dish, is because of the capability of our tongue. What ever it likes ,it demands the same continuously. In physical terms there is a limit to the feeling of enjoyment which is called Law of Diminishing Return.

But this Law is not applicable for the tongue for the Holy name of Lord. Tukaram Maharaj is saying this by stating that his tongue does not like to do any other thing, except reciting the blissful name of the Lord Panduranga.

Final fourth stanza is using the concept of Measurement of Quantity . Here Maharaj says that if we have to measure the quantum of the experienced Bliss, then it is so large that one has to use a larger Measure for the same. This measure is Lord Himself. He pervades all the universe which is so large that one can not define this largeness. In short the stanza tells us that it is impossible to explain using any means the Bliss one experiences. It can be understood only by those who experience it.

Teaching from this Abhang:-

This Abhang teaches us that we should do the Namasmaran (Chanting) and experience the union with Divine and the Bliss thereon.

Mahabharat 2.0 - A different Prospective...

Mahabharat  2.0 - A different Prospective... Sharing - Copied.

It is said in the texts that 80% of the fighting male population of the civilisation was wiped out in the eighteen days Mahabharata war.

Sanjay, at the end of the war went to the spot where the greatest war took place; Kurukshetra.

He looked around and wondered if the war really happened, if the ground beneath him had soaked all that blood, if the great Pandavas and Krishna stood where he stood.

“You will never know the truth about that!” said an aging soft voice.

Sanjay turned around to find an Old man in saffron robes appearing out of a column of dust. 

“I know you are here to find out about the Kurukshetra war, but you cannot know about that war till you know what the real war is about..” the Old man said enigmatically.

“What do you mean?” 

The Mahabharata is an Epic, a ballad, perhaps a reality, but definitely a philosophy

The Old man smiled luring Sanjay into more questions.

“Can you tell me what philosophy is then?”, Sanjay requested. 

"Sure," began the Old man. 

The Pandavas are nothing but your five senses, 

• Sight - look
• Sound - listen
• Aroma - smell, 
• Taste, 
• Touch - feel 

and do you know what the Kauravas are? he asked narrowing his eyes. 

The Kauravas are the hundred vices that attack your senses everyday but you can fight them.. and do you know how?

Sanjay shook his head again.

“When Krishna rides your chariot!”

The Old man smiled brighter and Sanjay gasped at that gem of insight.

Krishna is your inner voice, your soul, your guiding light and if you let your life in his hands you have nothing to worry.

Sanjay was stupefied but came around quickly with another question.

“Then why are Dronacharya and Bhishma fighting for the Kauravas, if they are vices?”

The Old man nodded, sadder for the question. 

It just means that as you grow up, your perception of your elders change. The elders who you thought were perfect in your growing up years are not all that perfect. They have faults. And one day you will have to decide if they are for your good or your bad.  Then you may also realize that you may have to fight them for the good. It is the hardest part of growing up and that is why the Geeta is important.

Sanjay slumped down on the ground, not because he was tired but because he could understand and was struck by  the enormity of it all. 

What about Karna? he whispered.

“Ah!” said the Old man. Karna is the brother to your senses, he is desire, he is a part of you but stands with the vices. He feels wronged and makes excuses for being with the vices as your desire does all the time.

Does your desire not give you excuses to embrace vices?”

Sanjay nodded silently. 

He had another question but stopped from asking. He knew that Duryodhan is the Ego we have. Ego means Edging God Out (of self). "When we win over our Ego, we can win the world," he thought. 

He looked at the ground, consumed with a million thoughts, trying to put everything together and then when he looked up the Old man was gone....  disappeared in the column of dust.........leaving behind the great philosophy of Life!

Raag Lalita and Raja

இந்தப் பதிவில், "இதழில் கதை எழுதும் நேரமிது" என்ற பாடலை கொஞ்சம் அசை போடுவோம். இந்த பாடல் லலிதா இராகத்தில் இசையப் பெற்றது. உண்மையில் இந்தப் பாடலின் மூலம் அல்லது அசல் பாட்டு ருத்ரவீணை என்ற தெலுங்கு திரைப்படத்தில் வரும் "லலிதப்ரிய கமலம் விரிசினதி..." என்ற பாடலாகும். அந்த பாடல் சற்று மாற்றப்பட்ட தாள ஏற்பாடுகளுடன் இசையை பெற்றிருக்கும் என்பது ஒரு கூடுதல் தகவலே. என்னை பொறுத்தவரையில் தெலுங்கு பாடலே சிறந்தது - காட்சிஅமைப்பாகட்டும், நடனமாகட்டும், கமல்-சீதா ஜோடியை தூக்கி சாப்பிட்டிருப்பர் சிரஞ்சீவி-ஷோபனா ஜோடி. அசல் அழகு. இருந்தும் இங்கே நான் தமிழ் பாடலே அலசுகிறேன். காரணம், எனக்கும் அந்த தெலுங்கு பாட்டின் சிறந்த ஆடியோ கிடைக்கவில்லை. உன்னால் முடியும் தம்பி எனும் இந்த படத்தில் கதாநாயகியின் பெயர் லலிதகமலம். எனவே லலிதா இராகத்தில் இசைத்து ராகத்தையும் இந்த பாடலையும் ஒரு பாரம்பரிய அந்தஸ்துக்கு உயர்த்தி மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்த அம்சமாக செய்ந்திருக்கிறார் ராஜா.

நீங்கள் விரும்பினால், இங்கே ஒரு சுவாரஸ்யமான திசைதிருப்பலை அனுமதிக்கவும். இந்த ராகம் 15 வது மேளகர்த்தா ராகமான மாயாமாளவகௌளையின் ஜன்ய இராகமாகும். மேளகர்த்தா என்பது 72 அடிப்படை ராகங்களைக் கொண்ட அமைப்பாகும், இதனை தாய் இராகம் என்று கூட சொல்லலாம். இதில் ஸ் முதல் நி வரையிலான 7 ஸ்வரங்களும் உள்ளன. ஆரோஹனம் மற்றும் / அல்லது அவரோஹனத்தில் 1 அல்லது 2 ஸ்வரங்களை அகற்றுவதன் அடிப்படையில் அந்த 72 ராகங்கள் ஒவ்வொன்றும் எண்ணற்ற ஜன்ய இராகங்கள் அல்லது சேய் இராகங்களைக் கொண்டிருக்கலாம். நான் மேலும் உங்களை குழப்ப மாட்டேன், ஆனால் இப்போது ஒரு ஜன்ய ராகம் என்றால் என்ன என்பதற்கான அடிப்படை கருத்து உங்களுக்கு கிடைத்திருக்கும். அதன்படி, இந்த லலிதா இராகமானது மாயாமாளவகௌளை எனப்படும் 15வது மேளகர்த்தா (தாய்) இராகத்தின் ஜன்ய (சேய்) இராகமாகும். எளிமையாக சொல்ல வேண்டுமென்றால், இசையில் 7 ஸ்வரங்கள் மட்டுமே உள்ளன. நாம் கேட்கும் ஒவ்வொரு இசை சொற்றொடரும் இந்த 7 ஸ்வரங்களை வெவ்வேறு வரிசைமாற்றங்கள் மற்றும் சேர்க்கைகளில் பின்னிப்பிணைந்து, இசையமைப்பாளரின் திறமையைப் பொறுத்து, பாடல் ஈர்க்கிறது அல்லது அருவருக்க வைக்கிறது.

இந்த 7 ஸ்வரங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு பெயரைக் கொண்டுள்ளன, அதில் சுவாரஸ்யம் என்னவென்றால், பறவைகள் மற்றும் விலங்குகளின் ஒலிகளால் ஈர்க்கப்பட்டு ஒவ்வொவொரு ஸ்வரத்திருக்கும் பெயரிடப்பட்டுள்ளது. மௌனத்தின் கலைப்பே ஒலி - மாறுபட்ட ஒலிகளின் மாதிரிகளே இசை. சா அல்லது ஷாட்ஜம ஸ்வரம், ஒரு மயிலின் அலறலை பிரதிபலிக்கும் என்று நம்பப்படுகிறது, ரி என்பது ரிஷபம், பெயர் குறிப்பிடுவது போல, ஒரு எருதுகளின் பெல்லோவிலிருந்து உருவானது, கா என்பது காந்தரம், இது ஒரு ஆட்டின் வெளுப்பிலிருந்து உருவானது என்று கூறப்படுகிறது, மா என்பது மத்தியமம் இது ஒரு நாரை பறவை ஒத்ததாக இருக்க வேண்டும், பா என்பது பஞ்சமம், இது ஒரு குயிலின் கூவலை ஒத்திருக்கிறது, தா அல்லது தைவதம் என்பது குதிரையின் ஒலி மற்றும் நி என்பது நிஷாதம் யானையின் எக்காளத்தைத் தூண்டுவது போல் ஆகும். இந்த 7 ஸ்வரங்களில், 2 மிக முக்கியமானவை என்று கூறலாம். ஸ மற்றும் பா. ஸ பா ஸ என்பது கர்நாடக இசையின் அடிப்படை பாடங்களில் ஒன்றாகும். இந்த ஸ்வரங்களை ஆதார ஸ்வரங்கள் என்று கூட சொல்லலாம். இவை அளவுகோலில் மிகவும் நிலையான குறிப்புகள், அதாவது அதிர்வு ரீதியாக நிலையானது. எனவே அவை ஒரு இசை சொற்றொடரை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதற்கும் அதன் மூலம் இசை முரண்பாட்டிலிருந்து விடுபடுவதற்கும் அழகான புள்ளிகளை உருவாக்குகின்றன.

ரொம்ப போரடித்துவிட்டேனோ? பாடலுக்கு போவோமா?

லலிதா இராகத்தில் பஞ்சம (பா) ஸ்வரம் கிடையாது. ஆனால் பஞ்ச் உண்டு. பஞ்சம ஸ்வரம் (பா) இல்லாத ஒரு ராகத்தில் இயற்றப்பட்ட ஒரு பாடல் என்பது தூண்கள் இல்லாத ஒரு சஸ்பென்ஷன் பாலம் போன்றது, அது வீழ்ச்சியடையாமல் இருக்க சில அருமையான கட்டமைப்பு வடிவமைப்பு தேவைப்படுகிறது. எனவே "பா" இல்லாத இடத்தில், இசை சொற்றொடரை முடிக்க நீங்கள் மீண்டும் "ஸ்" என்கிற ஷட்ஜ்ம ஸ்வரத்திற்கு திரும்பி வர வேண்டும். இசை சொற்றொடர்களை முடிவுக்கு கொண்டுவருவதற்கு "ஸ்" அதிகமாக இருப்பதால் பாடல் சலிப்பை ஏற்படுத்தக் கூடும். எனவே ஒரே மாற்று நிலையான இசை இயக்கம் மற்றும் மிகக் குறைந்த இசை இடைநிறுத்தங்கள். இதன் விளைவாக, இந்த இராகம் எந்தவொரு இசையமைப்பாளருக்கும், ஒரு பாடலை இசையமைக்க ஒரு சவாலை வழங்குகிறது. நிச்சயமாக, சிறந்த எஜமானர்கள் பல கர்நாடக இசையில் பாடல்களை இயற்றியுள்ளனர். ஆனால் நாம் இலகுவான இசைக்கு வரும்போது, ராகத்திலிருந்து விலகாமல் இருப்பது ஒரு இறுக்கமான கயிறு நடை போன்றது, மேலும் இந்த அமைப்பை சாதாரண மனிதர்களுக்கு அணுகும்படி செய்கிறது. இந்த பாடல் மிகக் குறைவான இடைநிறுத்தங்களைக் கொண்டிருப்பதை நீங்கள் கவனிப்பீர்கள், பெரும்பாலும் மூச்சுத் திணறல் இயங்கும். ஆனால் இது இசையமைப்பாளர் ராகத்திற்கு உண்மையாக இருப்பது ஒரு அம்சமாகும்.

பாடல் எங்கும் பதுங்கியிருக்கும், வாயை பிளக்க வைக்கும் ஆச்சரியங்கள் நம்மை பிரமிப்பூட்டுகின்றது.

முன்னிசை G11 பெல்ஸ் (சுமார் 10 வினாடிகள்) தொடங்குகிறது. அதன் மீது வயலின்கள் மற்றும் புல்லாங்குழல்களின் கவுண்டர்பாயிண்ட் 5 வினாடிகளுக்கு இசைகிறது. பின்னர் வரும் குழல், வயலின், கீபோர்டு பெல்ஸ், தந்தி வாத்தியங்கள் என வரு கூட்டு கவுண்டர்பாயிண்ட்... ஆஹா அற்புதமான 30 வினாடிகள் முன்னிசையில்.

இந்த பாடல் ஒரு தலைசிறந்த படைப்பாகும் என்று நாம் நினைக்கும் போது (உறுதியாக இது ஒரு மாஸ்டர் பீஸ் தான்), மேஸ்ட்ரோ தனது மயக்க வைக்கும் இசைக்குறிப்புகளால் நம்மை மூச்சு திணறடிக்கின்றார். பல்லவியில், சுமார் 1:25 நிமிடங்களில், எஸ்.பி.பி. சரணத்தில், "தனிமையில் நெருங்கிட இனிமையும் பிறக்குது.." என்று முடித்து மறுபடியும் "இதழில் கதை எழுதும்.." என்று பாடலின் ஆரம்ப வரிகளுக்கு போகிறார். நினைவில் கொள்க... இதே இசைத்தொடர் சரணத்திலும் வரும் ஆனால் ஒரு அதிசயத்துடன் வரும். பின்னர் பாப்போம் அதை.

முதல் இடை இசை நீர்க்குமிழி ஒலியின் (hammer-drop rhythm) தாளக்கட்டின் மீது வயலின்கள் மற்றும் புல்லாங்குழல்களின் கவுண்டர்பாயிண்ட் நடையுடன் எழுப்பப்பெறுகிறது. பூராவும் layering concept ல் இசைபெற்றிருக்கும். 1:35 ஆவது வினாடியில், தந்தி வாத்தியங்கள் நீர்க்குமிழி ஒலி மீது ஆக்கிரமிக்க துவங்குகிறது. பின்னர் குழலும் தாள வாத்தியமும் சம்பாஷிக்க, தந்தி வாத்தியங்கள் பின் வாங்கும். 1:41வது வினாடியில், தபலா ஒரே ஒரு மாத்திரைக்கு (அக்ஷரம்) மட்டுமே ஒலிக்கும். பின்னர் எல்லாம் ஒன்றாக இணையும். பின் மறுபடியும் நீர்க்குமிழி ஒளி பிரதானமாக ஒலிக்கும். இசையை உருவாக்க ஒரே நேரத்தில் 2 தனித்துவமான, வெவ்வேறு தாளங்கள் விளையாடும் ஒரு இசை சொற்றொடர், அதற்கு ஒரு கவுண்டர்பாயிண்ட்டாக அந்த வயலின்களும் புல்லாங்குழலும் விளையாடுவது அபரிமிதமான இசை நயம். அதே போல் இரண்டாவது இடை இசையின் பொது, பியானோ மற்றும் வயலின்களுடன் மற்றொரு கவுண்டர்பாயிண்ட் உள்ளது. சரணத்தில் பின்னணியில் ஆழ புதைந்த அடுக்காக “ஆ ஆ” என்ற கூட்டொலி (கோரஸ்) மற்றொரு நுட்பமான குறிப்பாகும், இது ஏற்கனவே நம்பமுடியாத ஆழமான கலவையை சேர்க்கிறது.

பின்னர் பாப்போம் என்று சொன்னோம் அல்லவா.. அதை இப்போது பார்ப்போம். பல்லவியில், சுமார் 1:25 நிமிடங்களில், எஸ்.பி.பி. சரணத்தில், "தனிமையில் நெருங்கிட இனிமையும் பிறக்குது.." என்று முடித்து மறுபடியும் "இதழில் கதை எழுதும்.." என்று பாடலின் ஆரம்ப வரிகளுக்கு போகிறார். நினைவில் கொள்க... இதே இசைத்தொடர் சரணத்திலும் வரும் ஆனால் ஒரு அதிசயத்துடன் வரும்.சரணத்தில் சுமார் 2:35 மணியளவில், அவர் இதே இசை சொற்றொடரை திடீரென “மன்மத காவியம் என்னுடன் எழுது ...” என பாட தொடங்குகிறார். மேலும் மூளை பல்லவிக்குத் தானே தயாராகிறது (ஏனென்றால் பல்லவிக்கு இட்டுச் செல்வதற்கு முன்பு அந்த சொற்றொடரை நாம் கேட்டிருக்கிறோம்!) ஆனால் ராஜாவோ திசையை திருப்பி, சித்ராவை "நானும் எழுதிட இளமையும் துடிக்குது" என பாட வைத்து ஒரு மாற்றுப்பாதையை எடுத்துக்கொள்கிறார், மேலும் இசை, பதற்றத்தைத் தணிப்பதற்குப் பதிலாக, அவர் எதிர்பாராத விதமாக அதிக இன்பம் கலந்த அதிர்ச்சியை தருகிறார். “மாலை மண மாலை...” என்ற வரிகளை அடையும் போது, பதற்றம் ஒரு கத்தியின் விளிம்பில் உள்ளது, இறுதியாக அவர் “இதழில் கதை எழுதும்” என்று ஆரம்ப இடத்திற்கு, வீட்டிற்கு திரும்பி வரும்போது, மூச்சு திரும்பும்.

முற்றிலும் கணிக்க முடியாத, இன்னும் அருமையான தருணம்! இந்த இராகத்துடன் இறுக்கமான கயிறு நடைப்பயிற்சி செய்வதற்கும், (rope walk exercise), கயிறுக்குக் கீழே நெருப்பு மேற்பரப்பைக் கொண்டிருப்பதற்கும் இது ஒத்ததாக இருந்தது. தான் ஒரு மேதை என்பதை உண்மையில் உணர்த்தியிருக்கிறார் ராஜா.

நான் பாடலை விவரிக்க முயற்சி செய்ந்திருக்கிறேன். ஆனால் அவ்வாறு செய்ய முயற்சித்திருப்பது போதுமானதாக இல்லை என்று நினைக்கிறேன். எஸ்பிபி, சித்ரா மற்றும் புலமைப்பித்தன் போன்ற மேதைகளின் சங்கமத்தில் ஒரு அற்புதமான பாடல் (குறிப்பாக காதல் ஜோடிகளின் சம்பாஷணையாக, உரையாடலாக அமைந்த இரண்டாவது சரணம்) தனித்தனியாக எடுக்கப்பட்ட கலவை, இந்திய திரைப்பட இசையில் இதற்கு ஈடு இணையான பாடலே இல்லை.

இந்த இராகத்தில் முத்துஸ்வாமி தீக்ஷிதர் இயற்றிய "ஹிரண்மயீம் லக்ஷ்மீம்..." என்ற க்ருதி மிகவும் பிரபலமானது. இதே இராகத்தில் இளையராஜா, "இன்று போய் நாளை வா என்ற திரைப்படத்தில் "மதன மோஹ ரூபா சுந்தரி..." என்ற பாடலையும், "செங்கமலம் சிரிக்குது .." என்ற பாடலையும், பிரியங்கா என்ற படத்தில் "வனக்குயிலே..." என்ற பாடலையும் இசைத்துள்ளார்.

Tamil: https://www.youtube.com/watch?v=EBiDOL_z-hI

Telugu: https://www.youtube.com/watch?v=6kJSVfbKoMw

Karna - A Super Hero or a Super Zero?

 

Courtesy, lockdown, old popular serials were being beamed again in Doordarshan.  Mahabharat is one among them. Ramayan and Mahabharat are two great Ithihaas of our country. Ithaas means “Thus happened” or “this is how it happened” – these are not mere epics, but real incidents happened. Ramayan and Mahabharat being the earlier versions of our Tele-serial, the original stories were not twisted that much although there are variations. The ones followed these two original ones were highly distorted and were lousy too. 

Karna is a fascinating character in the epic Mahabharata. This is a character of self-sympathy. Almost all of us have sympathies with him. At times, the sympathy goes this far that we start expressing him superior to Arjun. We find excuses for all of Karna’s failures and attempt to justify them. This is because, we empathise him. Each of us have found a Karna within ourselves at one point of time in our life. We seek blaming point as an excuse for our failures as did Karna. Just as Karna, a victim of self-sympathy, each one of us is also a victim of self-sympathy at one point or another. Hence, we favour Karna beyond reasons. Due to this, stories related to Karna got distorted from time and again from the VedVyas’s version of depicting Karna. Worse is, giving the colour of caste discrimination in the case of Karna and Ekalavya. 

To be precise, Karna failed to live up to his potential in Mahabharata. He could have been great, but, every time he got an opportunity to prove his potential, he disappointed. A lot of people feel a great deal of sympathy for Karna and excuse all his insults to the imaginary fact that he was abandoned at birth and he was ill-treated because of his caste. Karna was called a Suta-Putra because he was born to a Suta.

Bhishma, in Shanti Parva, while in his death bed, mentions 9 categories of sons when Yudhistir asked him about the confusions of biological heirs. Each category had a name. So, to say these names as caste are wrong. The question of ill-treatment never arises as we see from the illustrations. These names were given to classify but wrongly interpreted as caste by a few historians. At the outset, one should understand that Suta Putra does not mean a low caste born. In those days, it was quite common to term people like that. Janaka-Ja means daughter of Janaka, Kaurava means heirs of Kuru, Pandava means heirs of Pandu etc., 

Now who is a Suta? The son born of a Brahman woman from her Kshatriya husband was called a Suta. In Mahabharata, there are lots of characters who are termed Suta & most of them played crucial roles. For instance, Yadu, the ancestor of the Yadavas (the linage of Sri Krishna) was the son of the legendary King Yayathi (Kshatriya) and Devayani (daughter of the Brahman Guru Shukracharya). Yadu was a Suta.

The Sutas of Mahabharata traditionally served the kings as their charioteers (Rathakára); or as messengers. The Sutas were confidants of the king, at times his advisers; and moved closely with the king. But Sutas were never provided living quarters in the palace. The Sutas married among themselves; and followed the customs and avocations their ancestors. Sanjaya, the charioteer who was temporarily bestowed long-distance-vision of the happenings on the battle fields of Kurukshetra (the first man to see a live TV Show) and who narrated the war events to his blind king Dhritarashtra was a Suta.

Ugrashrava (meaning one blessed with loud voice) was a Suta-putra. (the son of a Suta). He was the son of a Suta Lomaharsha. Lomaharshana is the one who narrated the Srimad Bhagavata purana to the sage Saunaka and others at Naimsaranya – a forest named after the king of the yore Nimi.  His son Ugrashrava recited in verse the entire epic story of Mahabharata, also to the sages in Naimsaranya. Ugrashrava was revered as one well versed in all puranas.

Some say Vidura, the Chief-Minister of Kauravas too, was a Suta but some say he was a Kshatta. However, by the time Artha-shastra was written, Kshatta had another meaning (a son of a Shudra male & a high-caste woman).

Yuyutsu was the son of Dhritarashtra and his servant-maid. She was a Vaishya. So, Yuyutsu was termed a Mahishya (Kshatriya Father & Vaishya Mother). Yuyutsu was elder to Dushyasan but younger to Duryodhan.

Adhiratha was born of Satyakarma (satkarma) the king of Anga (a region around the present-day Bhagalpur in Bihar) from his Brahman wife. It appears that Satyakarma’s sons from his Kshatriya wife succeeded him as Kings of Anga. However, his other son Adhiratha begotten from his Brahman wife was a Suta. Hence, as per the tradition, became a charioteer. Adhiratha, at one time, served the king Dhritharastra of Hasthinapur, as his charioteer. Adhiratha, also called as Surasena, married Radha, another Suta offspring. When Adhiratha and Radha found the baby- Karna in a box set adrift on the Ganga, they had no children. However, after adopting Karna as their son, the couple were blessed with four sons namely Shatruntapa, Dhruma, Vrtharatha and Vipata.

The word Atiratha (Atirathi), means 'great warrior', a class considerably lower than Maharathas (Maharathis). Infact, Atiratha is the name of Surasena, the adoptive father of Vasusena (Karna’s original name). This shows that Adhiratha was a soldier in Dhritarashtra's army- similar to the ranks of a Colonel/ Brigadier.

As you see/ hear various versions of Mahabharata that has been retold, it perplexes one whether VedVyas who authored this great epic with more clarity despite numerous characters, got confused with Karan. VedVyas cannot be so biased that all of Kunti’s sons were so great and all of Gandhari’s sons were so bad. Perhaps, the manner in which this itihaas was re-told, had created such perception. From time and again, Karna’s story was amended as preferred by the narrator.

 

The biographic details of Karna are mentioned at four different places in the Mahabharata - Adi-Parva (Sambhava Parva); Vana Parva; Udyoga Parva: and Shanti Parva. More elaborate at the 4th instance, post his death, through the words of Saint Narada. Karna was initially named Vasusena as he was found with ornaments of gold. He was later called as Karna because he was adorned with most precious and glowing ear-ornaments. He had other names too - Radheya (son of Radha, his foster mother); Vrikartana (the Sun); Bhanuj (Sun’s son); Goputr; Vaikarttana (because he gave away the kavacha and earrings he was born with); Angaraj (the king of Anga); Champadhipa (king of Champa, a region along the banks of the Ganga). He was also termed Sutaputra; Sutaj (son of suta) Kanina (one born to a Kanya an unmarried girl); Bhishma called him Ardha-rathi, one who has only half the fighting capacity of a valiant warrior.

 

Does Karan deserve all these praises? I would like to share my view on Karan which is seen from the other side. Let us see a few illustrations from Mahabharat itself.

Karna’s introduction: After their successful training course, the coach, Dronacharya, wanted to exhibit the skills of his students. He organized it. No outsiders were invited. It was a private school event strictly for those who are concerned with the family. However, Karan barges into the function and claims his skills are better than others. Imagine this: A high school is conducting a function to display the skills of their students. Suddenly a college student who has no relation to the school (considering the age of Karan) bumps in and claims he is better than all of those students. What a shame? Yet, Karan is glorified by others. It is the magnanimity of those scholars present there who allowed Karan to go ahead despite his arrogance and immature behaviour. 

Age Difference between Karan & Arjun: Karan was born on Magha Bright half (Shukla paksha) 1st day. It is said that he was older than Yudhisthir by 16 years. Arjun was born on Srimukha Phalguna Full Moon Day during the day in Uttara Star.  The age difference between Karan & Arjun was 18 years. Even if the gap is not 18 years, it must be more than 10 at the least. This is almost a generation gap, I would say. Thus, comparing Karan & Arjun, at the outset, is absurd. The age difference between Karan & Arjun is more than 10 years. At the time of Rangbhoomi incident happened, Arjun must be around 12 or 14 years old that means while Arjun was a boy then, Karan was a matured(?) adult. Thus, Karan should not have challenged a mere boy (Arjun) for a duel. However, Karan was notorious to do the things he ought not to. This characteristic weakness of Karan is evident from time & again in this epic. He would have acquired the skills of a Kshatriya but never mastered the values.

Karan always, was “mean” to others. The justifying reason being he was abandoned by his mother when he was an infant. Can this be an excuse? Bhishma had a mother who was a murderer – she killed 7 of her sons and did not see his father till he attained teenage. Yet, he gave up his right to life, family or partner for the sake of his father’s wishing to marry a fisherwoman. Bhishma’s brothers were useless, his King was a blind but biased, his grandnephews never got along but quarrelled all the time.  Bhishma never complained of all these but carried on and delivered.

Kunti was adopted & sent to live away from her family.  She had son from accidental encounter only to abandon the child. She was married to an anaemic man, was widowed young. She had to live as a “dependant” throughout her life. Attempts were made to kill her, lost a good status due to the gambling habit of her son, lost all her grandsons in an unwanted war. Yet, she never complained but carried on.

 

Sri Krishna, Krip, Kripi, even VedVyas were abandoned as a child. None of them complained about it throughout their life. Karan kept on whining about being abandoned throughout his lifetime. He justified his actions of being mean to others because he was abandoned.

 

Karna’s supporters often claim that he was never allowed to learn from the tutor of his choice – education worthy of his talent.  Conveniently a colour of caste was given to this issue – to say that the education system was rigged against of those from the lower caste whereas the reality was no caste system existed in those periods. Sri Parashuram had his own ideological reasons of not teaching Kshatriya. Yet, Karan lied to this great Saint as to learn. Lying is considered a sin, his integrity, his credibility was at stake. Drona was teaching in a school belonged to the Kingdom and Drona had no say in enrolling the students there. If Ashwatthama studied there, because of the Management quota which happens even at this date, but none opposes it.

Karna could have gone to other teachers who had no restrictions in accepting students. Sri Krishna did not learn from Drona but went to Sandipani rishi’s ashram where Brahman and Vaishya were taught Vedas side by side. He could have asked Lord Shiva or even his own father Lord Surya. It seems Karan’s desire for learning was not for the sake of learning but to display his skills, compete with others and prove that he was better than his peers, which he was not.  One should also notice that once he became the king of Anga, he stopped learning. He became stagnant. This proves that his education or learning was induced by pride or acceptance by the society. Just as in today’s world we get educated only to land on a job and not to gain knowledge, Karan wanted to learn only to be appreciated.

 

An attempt is made to create sympathy on this character – making it melodramatic – and caste comes handy. He was blamed as a Suta-putra. In those days, everyone had a name that told their Jati. Jati means parentage. Jaa means daughter and Ja means son. Girija means daughter of Hills or Parvati. Jati does not mean caste. Krishna was called a cowherd, Vidur dasi-putra, Pandavas for being sons of Pandu etc. It was not an insult; it was simply the way people addressed each other in those days. Even now, the surname tells people where they came from, their ancestral job, etc. This is the same as Shahs, Singh, Hajji, Gazi, Khan, Smith, MacMillan, etc. So when you call your higher official “Mr.Mistry” – are you insulting him by reminding him his father was a carpenter?  Suta-putra was a referential term as to who Karan was brought up as.

Kavach-Kundal (Armor & Earrings): It is mentioned that when Karan barged into the Rangbhoomi – talent-display event, Kunti identified him as her son because of his Kavach-Kundal. We have also seen that Karan was rejected by Drona earlier and he went to Parashuram for learning. Obviously, when Karan challenged others in the event, he would have learnt the skills from Parashuram. If Karan had lied to Parashuram that he was a Brahman, what did he do with his Kavach & Kundal? Where did he hide them? Also, nowhere it is mentioned in the Epic that the Armor and earring protected Karan. Karan had to flee from Gandharvas, Karan had to flee from Arjun during the war in Virata. If the Armor and earrings were to protect, why did he run away? This is not explained. Nor it is mentioned.  

 

Battle with Gandharvas: After the dice game, Karan with Duryodhan & Dusashan went on a “Go-shayatra” – cattle inspection tour. They intentionally go to the spot closer to where Pandava stayed. It was a pleasure-picnic for the trio with the objective of spending time with wine and women. At that point of time, Duryodhan gets into a quarrel with Gandharvas who also were also on a picnic. Gandharvas gave a drubbing to the trio in the melee. Karan had to run away for his life and he took refuge in a nearby village. Pandavas rescued Duryodhan from Gandharvas. By then, Bhishma had already started with an army to rescue Duryodhan. When Karan met Duryodhan and asked about his well-being, Bhishma drubs him for his failure to protect and also insulted him as Karan ran away from lesser known Gandharvas.

When the Kauravas were on the mission of cattle-stealing from Virata, it was Arjun who fought the Kauravas alone and Karan had to flee the battlefield once again. It was also mentioned that Arjun not only defeated them but also took their clothes to be given as a gift to Uttarakumari.  Karan was also beaten by Arjun during the mini-battle happened post-Swayamvar episode of Draupadi.

Now confirm yourself Is Karan really a great warrior to be compared with Arjun?

It is also claimed that Draupadi insulted Karan by rejected him at the Swayamvar. Swayam-var means choosing the groom of her choice. She upholds a contest and the winner, if she liked, can marry her. As a princess, she had that right to marry a person of her choice. Draupadi first saw Karan there. Perhaps, she was not impressed with him or his looks. She chose not to become a Mrs.Suta. She didn’t like that surname.  It’s her choice.  She thought perhaps Karan is a whiner and might have rejected him. Karan was there when the Kauravas tried to conquer Panchal and were defeated. Maybe she would have known about Karan and his prowess that did not impress her. Infact, in that contest, Karan’s first son was also present. Draupadi would have thought that Karan is too old for her. 

Karan claims himself a victim of “Who Am I?” syndrome throughout his life. As you grow, one should realize that the “I” is dynamic and hence seeking an answer to who am I is irrelevant. Seeking sympathy with this question defies logic.

Karan’s Family: Karan was not a loner as it is always shown invariably in all the Mahabharat stories as to gain sympathy. In Udyog Parva, Karan in a conversation with Sri Krishna, says, “I married three wives – all Sutas as per the selection of my (adoptive) father Athirata. Through them I have been born my sons and grandsons”. Karna’s had three wives namely Vrushali, Prabhavathi and Supriya. Karan had several sons and the names of nine of his sons are mentioned. 

Of the nine, only one survived the Kurukshetra war. Vrasasena; Sudhama; Shatrunjaya; Dvipata; Sushena; Satyasea; Chitrasena; Susharma(Banasena); and Vrishakethu are the names of his sons. In Drona Parva, however, it is mentioned that Shatrunjay & Vipata were Karna’s foster sons and his own sons. Of these, Sudhama died in the melee that followed Draupadi’s swayamvar. This shows that Karan was too old to marry Draupadi and perhaps this also was one of the reasons for her to reject him.

Shatrunjaya and Dvipata died in the Kurukshetra war at the hands of Arjuna during the days when Drona commanded the Kaurava forces. Sushena was killed in the war by Bhima. Satyasena, Chitrasena and Susharma died in the hands of Nakula. Karna’s eldest son Vrasasena died during the last days of the war when Karan commanded the battle forces. Vrasasena was killed by Arjuna just before he killed Karan and this has been explained in detailed but gruesome manner in the Mahabharat.

Tag of Ardhrathi: As the war was announced, Bhishma listed Maharathis (warriors who were accomplished fighters from chariots) and Ardhrathis (those who had only half the qualities). Ardha-rathi is a rank inferior to Maha-rathi, Ati-rathi and Rathi. [A warrior capable of fighting 60,000 warriors simultaneously; having mastery over all forms of weapons & combat skills, who can drive the chariot & can shoot arrows from a running chariot was termed Maharathi.

 

Bhishma put Karan in the second category because Karan did not know chariot riding, Karan was impulsive etc., conveniently, a colour of caste was given here too – some stories claim Bhishma did not include because he was a Suta-putra. Karan considering him a Kshatriya refused to learn chariot-riding (rathi) but learnt all other skills. Bhishma, Drona & Arjun knew fighting and driving. Karan could only fight from the chariot but never learnt driving it. In order to shoot arrows from a running chariot, one should know nuances of driving a chariot – but Karan is Karan. 

Drona too fully agreed with Bhishma’s judgment of Karan as Ardhrathi. “Karan is headstrong, shows misplaced kindness, runs away from battle and makes mistakes in judgment. And so, I would not give him full marks as a warrior.” If at all Karan was positive, he should have taken this comment as a constructive criticism, alas! Karan never respected others. He was not given to self-examination.

War-fatigue: One should not forget that in the battle of Mahabharata, Kana joined the battle only on the 11th day, fresh & unhurt, whereas Arjun had been battling the Kauravas for 10 long days.  For supposedly being better than Arjun, Karna didn’t last in the battle more than 7 days. (I cannot validate this as the war did not happen for 18 days on a trot. It was held in phases and we have many reasons to consider this based on facts cited in Mahabharata).

Karan & Shalya: Before reaching the battlefield, a long conversation took place between Karna - Shalya. The dialog is not described in good language but in bad taste; it also refers to slang and abusive oaths and cusses of the women of Madra region (Punjab – Sialkot area). This part seems to be alien to the style written in Mahabharata.

Shalya said, “Don’t boast now, for I know that you shall lose heart on seeing Arjuna.”

Though taunts of this sort were usually offered to warriors in order to rouse their anger, Karna misunderstood them, went off at a tangent and started abusing Shalya and his country. Similar taunting was done by Krishna to Arjuna too. This was done not to discourage a warrior but to rouse his anger and to make him perform better in battle. Karan said that the women of Madra, Shalya’s country, were immoral, drank wine and ate beef. He threatened to kill Shalya and accused him of immorality.

Karan’s choice of horses: Shalya kept mum after Karan’s outburst. Karan ordered white horses to be yoked to his chariot against the choice of Shalya. Karan perhaps wanted to imitate Arjuna and hence demanded white horses. This was foolish because the warrior should be familiar with the charioteer and the charioteer should be well-versed with the horses. This applies in vice-versa too. Karan already had a strange charioteer in Shalya, and now he wanted new horses. Wasn’t it suicidal?

Karan’s friendship: Irony is, the friendship of Karan & Duryodhan is considered great whereas this relationship was purely built on serving mutual needs. Karan wanted recognition and Duryodhan wanted someone challenge if not equal or better than Arjun to fight with. This relation was built on gratitude than affection. If Karan was such a good friend, he should have accepted the offer of Krishna and handed over the dynasty to Duryodhan. He did not do that. Is this an illustration to friendship?

 

When Bhishma rated him as Ardhrathi, he vowed not to fight under the leadership of Bhishma though he knew Bhishma would never kill Pandavas and this was unfair to Duryodhan. In all fairness, Karan should have joined the army and fought irrespective of ranks, but he did not. For Karan, his own pride was important than supporting Duryodhan. Is this a good friendship?

When his mother Kunti meets him and reveals the real identity, he does the same. He was indifferent to his mother & his so-called brothers. When Karan promised Kunti that he will not kill any of the Pandavas other than Arjun, it was not because of love for brothers but he always thought they are not equal to him in fighting. This contempt and overconfidence are not good characters of a Kshatriya. It was a war not a contest. In all fairness, it was his duty to support Duryodhan in winning the war. He opted to boast and brag. He was doing injustice to Duryodhan by not killing the other Pandavas. Imagine had he arrested Yudishtir, what Arjun would have done to him? Was he practising Dharm? To be precise, Karan rejected Duryodhan's need but relied on boasting his greatness.

Karan & Draupadi: Few even go the extent of saying that Karan & Draupadi had a secret love affair. This is absurd. Karan may have numerous reasons of so-called inequalities against him; however, this does not mean he took out his frustration on Draupadi, a woman. His insult to Draupadi was the lowest point in his life. Even if we agreed that he was insulted by her in the Swayamvar, if he was a real man of honour, he would not have asked a married woman to be stripped in public. He took his frustration out by attacking her because he could not win over her husbands.

From time and again, through various incidents and situations, once can see that Karan never learnt to “deal with it” – he remained a whiner all through his life.  He was a master in wasting his potential with his immature approach. Pity that such a potential was wasted for no valid reason. Was he a real Hero? As others say, Karan was not an unsung hero but a Super Villain indeed.

மஹாபாரதம் - துர்யோதனனின் மரணம்

காட்சி - மகாபாரதம் 18 வது நாள் மாலை - குருக்ஷேத்ரா போர்க்களத்திற்கு அருகிலுள்ள த்வைபாயன ஏரி (மகாபாரதத்தின் வெவ்வேறு பதிப்புகளில் கூறப்பட்டுள்ளபடி, அடிப்படை கதை மற்றும் அதன் கரு அப்படியே உள்ளது; அமைப்புகள் மற்றும் உரையாடல்களின் விளக்கம் இடுகையின் ஆசிரியரால் மீண்டும் உருவாக்கப்படுகிறது அல்லது திரித்து சொல்லப்படுகிறது).

"நான், மக்களால் மிகவும் நேசிக்கப்பட்டவன், மக்களின் பிரியமான அரசனாக என் வாழ்க்கையை வாழ்ந்தவன். மகிழ்ச்சியும் செழிப்பும் நிறைந்த ஒரு வளமான ராஜ்யத்தை ஆட்சி செய்து என் மக்களுக்கு சேவை செய்தவன். எனது குடும்பத்தினரையும், சகோதரர்களையும், நண்பர்களையும் எனது அருகாமையிலேயே வைத்திருந்த அரசன் நான். செல்வத்தையும், சக்தியையும், உறவையும் நான் அனுபவித்திருக்கிறேன். இன்று, நான் அவர்களுடன் சொர்க்கத்தில் ஒன்று சேருவேன். ஆம் விரைவில் அவர்களோடு ஒன்று சேருவேன்..."

துரியோதனன் வேதனையோடு கூக்குரலிட்டான். சற்றே கழித்து, மீண்டும் தொடங்குகிறான் - "நான் உங்களைக் கண்டு பரிதாபப்படுகிறேன் யுதிஷ்டிரரே (தருமராஜன் - பாண்டவர்களில் மூத்தவர்). உங்களுடனும் உங்கள் சகோதரர்களுடனும் யாரும் இல்லாத நிலையில் நீங்கள் இப்போது இந்த இராஜ்யத்தை ஆளலாம். உங்கள் நான்கு சகோதரர் மற்றும் மனைவிகளுடன், துயரப்படும் விதவைகளையும், தனது வாரிசுகளை பிரிந்து வாடும் தாய்மார்களையும் நீங்கள் ஆட்சி செய்யலாம். உங்களுக்காக எதுவும் மிச்சமில்லை என்பதால் குடும்பத்தினரோடும், நண்பர்களோடும், உற்றார்-உறவினரோடும், ஒரு இராஜ்யத்தை ஆட்சி செய்வதின் மகிழ்ச்சியை, ஆனந்தத்தை நீங்கள் ஒருபோதும் உணர முடியாது, புரிந்து கொள்ளவும் முடியாது. தரம்ராஜரே போம், சடலங்கள் மற்றும் கழுகுகளின் நிலத்தை ஆண்டு, அவை மீது விருந்து வைத்து உண்டு களிப்பீர்..!"

துர்யோதனின் மரணம்: கௌரவர்களின் மன்னர், துர்யோதனன் மிக மோசமாக காயமடைந்து, தனது தொடைகள் பிளந்தவாறு, மற்றும் இடுப்பின் கீழ் பாகங்கள் சிதைந்த நிலையில், இரத்த வெள்ளத்தில், தனது மரணத்திற்கு சமீபமாக, பலத்த காயங்களுடன் உட்கார முடியாமல் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார். பாண்டவர்களும் கிருஷ்ணரும் அவரது பக்கத்தில் நிற்கிறார்கள். பின்னர் துரியோதனன் கிருஷ்ணரை நோக்கி தலையை தூக்க முடியாமல் தூக்கி ஏதோ முணுமுணுக்கிறார் - "இவை எல்லாம் உன்னால் தான் கேசவா, இங்கே, இன்று, நான் தோற்கடிக்கப்பட்டேன். நீங்கள் எப்போதுமே என்னிடம் 'தர்மம்' போதித்தீர், பிரசங்கித்திருக்கிறீர்கள், ஆனால் அப்படிப்பட்ட நீங்களே இந்த பாண்டவர்களை 'அதர்ம' பாதையில் பல முறை வழிநடத்தியுள்ளீர்கள் - அது பாட்டன் பீஷ்மரின் கொலை ஆகட்டும், ஆச்சார்யன் துரோணரின் வஞ்சகக் கொலை ஆகட்டும் அல்லது எனது அன்பு நண்பர் கர்ணனின் பாவக் கொலை ஆகட்டும் - எல்லாமே அதர்மமான முறையில், இதோ, உங்கள் அன்பினால் (அர்ஜுனா), அபயக்கரங்களினால், உங்கள் கிருபையால், இப்போது பூமியில் உயிருடன் இருக்கும் மிகப் பெரிய போர்வீரன் என்று இனி எல்லோராலும் நம்பப்படும் அல்லது சொல்லப்படும் அர்ஜுனனால் செய்யப்பட்டவையே. 

இதோ, இந்த பீமன், கதை-யுத்த விதிகளுக்கு புறம்பாக, உங்கள் வழிகாட்டுதலின் படி, என் இடுப்புக்குக் கீழே என்னைத் தாக்கியது எப்படிப்பட்ட தர்மம்? என்னை உங்களுக்கு எப்பொழுதும் பிடித்ததேயில்லை, ஆகையால், என்பால் செய்த அதர்மத்தை புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. அதை நான் பொருட்படுத்தவும் இல்லை. ஆனால், பிதாமஹர் பீஷ்மர், குரு துரோணர் ஆகியோருக்கு எதிராக இந்த அதர்மங்களை (தவறான செயல்களை) நீங்கள் எவ்வாறு ஊக்குவிக்க முடியும் என்பதை என்னால் ஒருபோதும் புரிந்து கொள்ள இயலவில்லை, அவர்கள், இந்த பூமியில், உங்களை மிகவும் மதித்ததோடு மட்டுமல்லாமல், நீங்கள் நாராயணர் - நித்திய கடவுள் என்றும் நம்பினர். கடவுளை நம்பினோரை நீங்களே இப்படி கைவிட்டால், பூமியில், கடவுள் பக்தி எப்படி தழைக்கும்? ஆகவே நீங்கள் கடவுளாக இருக்க முடியாது. மேலும், இந்த உலகம் உங்களை ஒரு கடவுளாக எவ்வாறு அறிந்து கொள்ளும், ஏனென்றால், இந்த யுத்தத்தில் மரிக்காது பிழைத்த, இந்த பாவப்பட்ட, அதர்மத்தின் வழிநடந்த பாண்டவர்களால் தான் வரலாறு எழுதப்படும்; என்ன ஒரு அவமானம்! எப்படிப்பட்ட அசிங்கம்!" 

துரியோதனன் இரத்த வாந்தி, எடுக்கிறார். நிறைய ரத்தம் வழிகிறது. அவர் வலியிலும் எதிர்ப்பிலும் கூக்குரலிடுகிறார். அவரது ஆத்மா அவரது உடலில் இருந்து வெளியேறத் தயாராக உள்ளது என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.

பகவான் கிருஷ்ணர் புன்னகைத்து கூறுகிறார் - ‘ஹே காந்தாரி மகனே, நீங்கள் ஒரு பெரிய போர்வீரனைப் போல போராடி, க்ஷத்திரியர்களுக்கு (போர்வீரர்களுக்கு) வகுத்த பாதையை பின்பற்றினீர்கள்; இப்போது அதர்மத்தைப் பற்றி சிணுங்கி உங்களது மரியாதையை கெடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம். உங்கள் சொந்த குலத்தின் மருமகள் (திரௌபதி) அனைவருக்கும் முன்னால் அவமதிக்கப்படுவதற்கும் அவமானப்படுவதற்கும் முயற்சிக்கப்படும்போது, உங்கள் தர்மத்தின் தர்க்கம் எங்கே போனது? பாவச் செயலைச் செய்ய துச்ச்சாதனனுக்கு யார் கட்டளையிட்டார்? ’கண்ணீரில் நிறைந்த கண்களால் துரியோதனன் கிருஷ்ணரை நோக்கி ஓர் இழி பார்வை ஒன்றை பார்த்து, பின், ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் யுதிஷ்டிரனை எதிர்கொள்ள தலையை திருப்புகிறார்.

யுதிஷ்டிரர், அதிர்ச்சியில், தனது பார்வையை தாழ்த்தி பூமியை நோக்குகிறார். துரியோதனனின் அந்த பார்வையை சந்திக்க அவருக்கு தைரியம் இல்லை. துரியோதனனை தோற்கடிக்க பீமன் அதர்மத்தைப் பயன்படுத்துவதை அவர் ஒருபோதும் அங்கீகரிக்கவில்லை. ஆனால் ஒரு அதர்மம் நடக்கும் போது, அதை எதிர்க்காமல், அதற்கு துணை போவதும் அதர்மமான செயலே என்று அவரது உள்மனம் அறிந்திருந்தது. அவர் மனம் உடைந்து போயிருந்தாலும், துரியோதனன் இறப்பதைப் எதிர்நோக்கும் பாண்டவர்களின் தலைவராக அங்கு நிற்கிறார். அதுவே ஒரு இழி செயல் தான். அவமானப் படக்கூடிய செயல். "...தனது சொந்த குடும்பத்தினர் மற்றும் நண்பர்களின் சடலங்கள் நிறைந்த நிலத்தை ஆளும் .." என்ற துரியோதனனின் தொடக்க உரையால் அவர் மிகவும் அதிர்ந்துபோயிருந்தார். பகவான் கிருஷ்ணர் துரியோதனின் பார்வை மற்றும் யுதிஷ்டிரரின் அவமானத்தை புரிந்து கொண்டார்.

கிருஷ்ணர் தொடர்கிறார் - "மிகவும் புகழ் வாய்ந்த இந்த குரு குலத்தைச் சேர்ந்த அத்துனை மாவீரர்களும், பிரபுக்களும் தலை குனியும்படி துசிச்சாதனனை பூமியின் வரலாற்றில் மிகப் பெரிய பாவம் செய்ய யார் அனுமதித்தார்கள்? பூமியில் பிறந்த மிகப் பெரிய ஆண்கள் நிறைந்த நீதிமன்றம் ஒரு பெண்ணுக்கு எப்படி இது போன்ற ஒரு அநீதியை வழங்க முடியும்? ஹே காந்தரிபுத்ரா (காந்தரியின் மகன்), அவர்கள் அனைவரும் தங்கள் கர்மா, தோல்வி, மற்றும் மரணம் ஆகியவற்றை கிருபையுடனும், க்ஷத்திரிய (போர்வீரர்) தர்மத்துடனும் தழுவினர் (குரு துரோணர் க்ஷத்திரியராக இல்லாவிட்டாலும்; அவர்கள் வாழ்நாளில் க்ஷத்திரிய தர்மத்தை கடைபிடித்தவர்). இது உங்கள் சொந்த கர்மாவின் விளைவாக நிகழும் என்பதையும் நீங்கள் புரிந்து கொள்ளுங்கள்; அந்த தர்மத்தை தழுவுங்கள், இது உங்கள் கடைசி பயணத்தில் உங்களுக்கு உதவும். ஸ்ரீ கிருஷ்னரின் இந்த வார்தைகளை கேட்ட பாண்டவர்களும் வெட்கி தலை குனிந்தனர் - ஏனென்றால் அன்று அந்த சபையில் இவர்களும் இருந்தனர் - அப்படி அவமானப்பட்ட பெண் வேறு யாருமல்ல இந்த ஐவரின் மனைவி திரௌபதியே ஆவார். அவளது அவமானத்தில் கௌரவர்களை விட இவர்கள் ஐவரின் பங்கு மிக அதிகம் என்பதை அனைவரும் அறிந்திருந்தனர். 

துரியோதனன் பதில் அளிக்க விரும்பினார், ஆனால் கிருஷ்ணர் அவருக்கு இடம் கொடாது தொடர்கிறார்- "குரு குலத்தின் மிகப் பெரிய ராஜா, அபிமன்யுவைக் கொன்றது போல், போர் மற்றும் அதனுடன் தொடர்புடைய தர்மம் குறித்து நாம் வாதிடாமல் இருப்பது நல்லது - நம் நினைவில் புதியதாய் இருக்கும் அர்ஜுனனின் மகன் அபிமன்யு சக்ரவ்யூஹத்தில் வீழ்த்தப்பட்டது மனிதகுல வரலாற்றில் ஒரு கொடூரமான செயலாக கருதப்படும்; அதற்கு நீங்கள் என்ன சொல்ல விரும்புகிறீர்? ’(சக்ரவியூஹம் என்பது வட்டு வடிவத்தில் இராணுவத்தின் பல அடுக்கு உருவாக்கம் - ஒரு போர் தந்திரங்கள் மிகவும் சிக்கலானதாகவும் வெல்லமுடியாததாகவும் கருதப்படுகிறது - இது பற்றி விவரமாக எழுத வேண்டுமானால் ஐந்து கட்டுரை எழுத வேண்டும், அதை பின்னர் வேறோர் சமயத்தில் பதிவிட முயற்சிக்கிறேன்).

துரியோதனன் தன் உடலை சற்று கீழே இழுத்து, தலையை மரத்தின் உதவியுடன் முதுகை தரையில் வைத்து இப்போது  ஓய்வெடுக்கிறான். அவர் பேசுவதற்கான அனைத்து வலிமையையும் சேகரிக்கிறார், ஆனால் அவரால் முடியவில்லை; அதிகப்படியான இரத்த இழப்பு காரணமாக அவரால் முடியவில்லை. அவரது அனைத்து முயற்சிகளிலும் அவரது வலது கை நகர்வுகள், இரத்தத்தில் தெளிப்பதன் மூலம் காற்றில் உயர்கின்றன. அவர் அனைவருக்கும் 3 விரல்களைக் காட்டுகிறார். பாண்டவர்களில் ஒவ்வொருவரும் - பீமா, அர்ஜுனா, நகுல், சஹாதேவா, மற்றும் தரம்ராஜ் யுதிஷ்டிரர் ஆகியோர் கிருஷ்ணரின் மூன்று கூற்றுகளையும் மறுக்க முயற்சிக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறார்கள். அர்ஜுனன் துரியோதனனை ஆறுதல்படுத்த முடியும் என்ற எதிர்பார்ப்பில் யுதிஷ்டிரனைப் பார்க்கிறான், ஆனால் துரியோதனனிடமிருந்தும், கிருஷ்ணரின் வந்த சொற்கள், யுதிஷ்டிராவால் மேலும் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்ல முடியாது கட்டிப்போட்டுவிட்டன. அர்ஜுனன் துரியோதனனைப் பார்த்து, ‘ஹே அண்ணா, துரியோதனா, கேசவன் உண்மையை சொல்கிறான், அதை ஏற்றுக்கொண்டு, உங்கள் கடைசி மூச்சின் போது நிம்மதியாக இருங்கள்" என்று கூறுகிறார்.

துரியோதனன் கோபத்துடன் கண்களில் கண்ணீருடன் அவனைப் பார்க்கிறான். பகவான் கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனின் தோளில் கை வைத்து, ‘பார்த், கௌரவர்களின் மூத்தவரான துரியோதனன் என்னை மறுக்கவில்லை; அவர் தனது வாழ்க்கையில் அவர் செய்திருக்கக்கூடிய அல்லது தவிர்த்திருக்கக்கூடிய மூன்று விஷயங்களை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார், இது உங்களுக்கு எதிரான போரில் வெற்றிபெற அவரை அனுமதித்திருக்கும் என்று அவர்  நம்புகிறார். நான் சொல்வது சரி தானே திரிதராஷ்ட்ர புத்ரா (த்ரிதராஷ்டிரனின் மகன்)? ’என்று கிருஷ்ணர் துரியோதனனிடம் கேட்கிறார். துரியோதனன் ஒரு பெருமூச்சுடன் தலையசைக்கிறான், அவன் கை தன் சொந்த ரத்தத்தால் மூடப்பட்டிருக்கும் தரையில் விழுகிறது. 

துரியோதனன் ஒரு பெருமூச்சுடன் தலையசைக்கிறான், வெட்டுண்ட மரம் போல், அவனது கை, தன் சொந்த ரத்தத்தால் மூடப்பட்டிருக்கும் தரையில் விழுகிறது. மண்ணோடு குருதி கலந்த அந்த இரத்த சேறு தெறிக்கிறது. 

வ்யாஸ பாரதத்தில் இந்த மூன்று விரல்களை அவர் உயர்த்தி காண்பிப்பது மட்டுமே உள்ளது. ஆனால அதற்கான விளக்கங்கள் பலவாறு பல்வேறு நிபுணர்களால் அவரவர் மனோபாவத்திற்கேற்ப சொல்லப்படுகிறது. 

பாண்டவர்கள் வியப்பில் பகவான் கிருஷ்ணரைப் பார்த்தனர். அவர் தனது ஆள்காட்டி விரலை உயர்த்தி எண்ணுவதைப் போல சிரித்துக் கொண்டே கூறுகிறார் - " ஒன்று, நீங்கள் அனைவரும் 13 ஆண்டுகளாக நாடுகடத்தப்பட்டபோது ஹஸ்தினாபூரைச் சுற்றி ஒரு கோட்டையும் சுவரும் கட்டியிருந்தால்; போரைத் தவிர்த்திருக்க முடியும். ஹஸ்தினாபூர் என்றென்றும் அணுக முடியாததாகவும், வெல்ல முடியாததாகவும் இருந்திருக்கும்"

பாண்டவர்கள் துரியோதனனைப் பார்க்கிறார்கள்; அவர் மிகுந்த வேதனையுடன் அர்ஜுனனை இந்த முறை வலியுடன் திரும்பிப் பார்க்கிறார். கிருஷ்ணா தொடர்கிறார் "இரண்டாவதாக விதுரரை போரில் கௌரவர்களின் பக்கம் இல்லாததை சமாதானப்படுத்துகிறார். தரம்ராஜர் என்று கருதப்படும் - சத்தியத்தின் அதிபதியும் புத்திசாலி மனிதனும் ஆனா விதுரர் கௌரவர் பக்கம் இருந்திருந்தால் எனது உத்திகளை எதிர்கொள்வதில் அவர் துரியோதனனுக்கு உதவியிருக்க முடியும். துரியோதனனின் கூற்றுப்படி, விதுரர் போரில் துர்யோதனது ஆலோசகராக இருந்திருந்தால், அவர் எனது தந்திரோபாயங்களை தவிடுபொடியாக்கியிருக்க முடியும். (போருக்குப் பிந்தைய நாட்களில் விதுரர் பாண்டவர்களின் இராஜ்ஜியத்தில் தர்மம் மற்றும் அறம் செழிக்க வேண்டி அவர்களது பிரதமராக நியமிக்கப்பட்டார்).

விதுரர் துரியோதனனை ஆதரித்தால், முடிவு வேறுபட்டிருக்கும் என்று யுதிஷ்டிரர் நம்பினார். அதிருப்தி அடைந்த அர்ஜுனன் கிருஷ்ணரிடம் 'ஹே கேசவா, நான் உன்னை' பர்ப்ரஹ்மா '(நித்திய கடவுள்) என்று நம்பினேன், விதுரர் கௌரவர்களின் பக்கம் இருந்து போரிட்டிருந்தாலும், நீ எங்களை வெற்றி பெற செய்திருப்பாய் என நான் பரிபூரணமாக நம்புகிறேன். நான் சரியாக சொன்னேனா நண்பரே?"

இதை கேட்ட பகவான் கிருஷ்ணர் சிரித்துக் கொண்டே கூறுகிறார்,‘ மூன்றாவது துரோணரின் துரமரணத்திற்கு பின் அவரது மகனான அஸ்வத்தாமாவை விடுத்து தனது நண்பனான கர்ணனை படைத்தளபதி ஆக்கியது...."

இந்த மூன்று தவறுகளை செய்யாதிருந்தால், தான் வெற்றி பெற்றிருக்க முடியும் என்று துர்யோதன் நம்புகிறார்.. அல்லவே  துரியோதனா ...." என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கேட்டார்.

துரியோதனனுடன் போரிட்டு பலத்த காயங்களுடன் அடிபட்டு, சோர்வாக உட்கார்திருந்த பீமன், இந்த உரையாடலை எல்லாம் கேட்டு ஏதோ சொல்வதற்காக எழ முயற்சிக்கிறார். அவரால் அது முடியவில்லை. ஸஹதேவன் அவருக்கு உதவ முன் வருகிறார். தனது காயங்களுக்கு அஞ்சனம் பூசும் சேவகனை விலக்கி விட்டு பீமன், கிருஷ்ணரை கேலி செய்யும் சிரிப்புடன் பார்க்கிறார் - ‘உண்மையாகவா கேசவா; நான் இந்த கௌரவர்களை எனது வெறும் கரங்களால் மற்றும் எனது கதாயுதத்தினால் பிளந்து, பிசைந்து, கொடூரமான முறையில் கொன்று குவித்திருக்கிறேன். அர்ஜுனன் பீஷ்மனையும் கர்ணனையும் மற்றும் பூமியில் பிறந்த இன்ன பிற மிகப் பெரிய வீரர்களைக் கொன்றான். 11 அக்ஷ்வுஹினி எண்ணிக்கை கொண்ட (55 லக்ஷம் காலாட்படை, ரதங்கள், புரவிகள், யானைகள்) அந்த சேனையை மாத்திரம் 5 என்ற எண்ணிக்கைக்கு கொண்டு வந்துள்ளோம். இந்த நிலையில் துரோணனின் மகன் - அஸ்வதாமா இப்போது என்ன வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க முடியும்?" பீமன் மிகவும் சோர்வடைந்து காயமடைந்து தன் முழு பலத்தினாலும் கர்ஜிக்கிறார்‘ ஆனால் அவரால் அது முடியவில்லை. இந்த போரில் துர்யோதன் வென்றிருக்க முடியாது என்பதை அவருக்குக் நிரூபிப்பதற்கு துரியோதனனுக்கு முன்னால் அஸ்வத்தாமனை கண்டுபிடித்து முடிக்கிறேன். துர்யோதனின் புறப்பட்ட ஆத்மா இந்த போரை அவர் ஒருபோதும் வென்றிருக்க முடியாது என்று உறுதியாக நம்பிய பின்பு செல்லட்டும்..."

துரியோதனன் கண்களைத் திறந்து, கோபத்தில் பீமாவைப் பார்த்து, பின்னர் கிருஷ்ணரை நோக்கி அவதூறாகப் பார்க்கிறான். கிருஷ்ணர் தனது அமைதியான புன்னகையுடன் துரியோதனனைப் பார்க்கிறார், ஏனெனில் இருவருக்கும் பீமின் பிடிவாதமான அறியாமை மற்றும் அவரது அறிவிலித்தன்மை பற்றி பரிச்சயம் அதிகம். இருவரும் இது குறித்து ஒருவருக்கொருவர் கண்கள் மூலமாகவே வசனங்களை பரிமாறிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

கிருஷ்ணருக்கு மிக நெருக்கமான மற்றும் மிகவும் அன்பான அர்ஜுன் அவரை குழப்பத்துடன் பார்க்கிறார். அர்ஜுனனை எப்போதும் தனது அறிவால் வழிநடத்திய கிருஷ்ணர் கூறுகிறார் ‘ஹே இந்திரபுத்ரா (இந்திரனின் மகன்), சிவனை மகிழ்விக்க துரோணர் ஒரு கடுமையான தவத்தை செய்தார். அஸ்வத்தாமா என்பது க்ரோத் (கோபம்), காமா (காதல்), ருத்ரா (அழிவு) மற்றும் யமா (மரணம்) ஆகியவற்றிலிருந்து பிறந்த ஒரு ருத்ரனின் (சிவனின் வடிவங்களும் பின்பற்றுபவர்களும்) வடிவம். இந்த போரில் ருத்ரா எனது இருப்பை எதிர்கொண்டிருப்பார் என்று துரியோதனன் நம்புகிறார்.

இதை கேட்டு கவலைப்பட்ட தொனியில் யுதிஷ்டிரர் கூறுகிறார்‘ "அஸ்வத்தாமா இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறார், அவர் எங்கே இருக்கிறார் என்பது நமக்குத் தெரியாது. ஹே வசுதேவ்நந்தன் (வசுதேவின் மகன்), துரியோதனனின் இந்த நம்பிக்கை சரியாக இருந்தால், அஸ்வத்தாமன் உயிருடன் இருக்கும் போது போர் முடிந்துவிட்டது, அமைதியாக திரும்பி விட்டது என்று எவ்வாறு இருக்க முடியும்"

துரியோதனன் மிகுந்த வேதனையுடன் புன்னகைத்து கண்களை மூடிக்கொள்கிறார். கிருஷ்ணர் யுதிஷ்டிர தோளில் கை வைத்து அவரை அமைதிப்படுத்தினார், இப்போது துரியோதனன் தனது கடைசி நேரத்தில் தனியாக இருக்கட்டும் என்று கண்களால் கூறியவாறு அவரை திரும்பி செல்ல வழிநடத்துகிறார். பீமனால் எழுந்திருக்க முடியாத நிலையில், ஸஹதேவனும் நகுலனும் அவருக்கு தோள் கொடுக்க முன்வந்தனர். பீமனை அவர்கள் இருவரும் மெல்ல வழி நடத்தி அர்ஜுனின் ரத்தத்தில் அமரச்செய்தனர். அர்ஜுனும் தனது காண்டீவத்தை எடுத்துக்கொண்டு நடந்தார்.

யுதிஷ்டிரர் துரியோதனனை பார்த்தார். அவர் ரத்தத்திலும் சதை பிண்டங்களாலும் மண்ணாலும் ஆன சேற்றில், பலத்த காயங்களுடன் வலியை சகிக்க முடியாது, ஆனால் அஸ்வத்தாமன் வரவை நோக்கி உயிரை கையில் பிடித்தவாறு இருக்கிறார். யுதிஷ்த்திரின் கண்களில் கண்ணீர் வருகிறது. அவர் அங்கு சுற்றி நோட்டமிடுகிறார், ஏரி மற்றும் காட்டின் பகுதி அது. இன்னும் சிறு மணித்துளிகளில் கழுதை புலியும், நரிகளும் துர்யோதன் என்கிற மாமிச மலையை விருந்துண்ண வந்து அவரது உடலை சின்னாபின்னமாக்கப் போகின்றன. மேலே பருந்தும் கழுகும் அந்த மாமிச மலையின் ஒரு பகுதிக்கு சண்டை போட வட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. தனது தமையனுக்கு இப்படி ஒரு இறுதி வருவதை அவர் ஒரு போதும் விரும்பவில்லை. அவருக்கு உதவவும் அவருக்கு சிகிச்சை அளிக்கவும் விரும்பினார். அநேகமாக அவரை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்க ஒரு வாய்ப்பு இருந்தது. ஆனால் துரியோதனன் ஒருபோதும் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டார் என்பது யுதிஷ்டிரனுக்குத் தெரியும். அவரது கண்களில் கண்ணீர் உருண்டது, அவரது கால்கள் பலவீனமடைகின்றன "நான் என்ன செய்தேன்; நான் என் தந்தை த்ரிதராஷ்டிரரிடம் என்ன சொல்வேன். அம்மா காந்தாரியை நான் எப்படி எதிர்கொள்ள முடியும். அவர் மீதும் தடுமாறி விழ இருக்கையில், அர்ஜுனா அவரைப் பிடித்தபடி அவரை நிற்க வைத்தார்.

கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனுக்கு யுதிஷ்டிரரைப் பிடிக்க உதவினார் - "யுதிஷ்டிரே அமைதிப்படுத்துங்கள். உங்கள் வருத்தத்தை நான் புரிந்துகொள்கிறேன், ஆனால் இப்போது தனிப்பட்ட துக்கத்திற்கான நேரம் அல்ல. நீங்கள் மன்னராக நடந்து க்ஷத்திரிய தர்மத்தைத் தழுவ வேண்டும். யுத்த தியாகங்களுக்குப் பிறகு மிகுந்த துயரத்தின் இந்த நேரத்தில் உங்களைப் பார்க்கும் பலர் உள்ளனர். ராஜ்யம் முழுவதையும் நீங்கள் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டும், அவர்களை ஆறுதல்படுத்த வேண்டும், அவர்களை பலப்படுத்த வேண்டும், உண்மை, தர்மம், செழிப்பு மற்றும் நம்பிக்கையின் எதிர்காலத்தை அவர்களுக்குக் காட்ட வேண்டும் என்பதால் இந்த நேரத்தில் நீங்கள் பலவீனமாக இருக்க முடியாது"

யுதிஷ்டிரர் தனது மனதை தேத்தி பலத்தை வரவழைத்தார், தானே ஸ்வயமாக எழுந்து நின்றார். கையை கூப்பி துரியோதனனிடம் தலை குனிந்து ‘நீர் அமைதியாக இரும். என் தம்பியே, என்று மனதிற்குள் சொல்லிக்கொண்டார். கண்ணீர் உருண்டது. அர்ஜுனன், நகுலா, சஹாதேவ் ஆகியோர் யுதிஷ்டிரரைப் பின்பற்றினர். கிருஷ்ணர் அவர்களை தங்கள் ரதங்களுக்கு அழைத்துச் செல்கிறார். பகவான் கிருஷ்ணருடன் பாண்டவர்கள் வெளியேறும்போது; குரு ராஜா துர்யோதன் மண், குருதி, சதைபிண்டங்களாலான அந்த சேற்றில் இன்னும் அமர்திருந்தார். மேலே வட்டிமிடும் பருந்துகளின் ஓசையும், எங்கோ தூரத்தில் நரிகள் ஊளையிடும் ஓசையும் துர்யோதனை கொஞ்சம் கூட வாதம் செய்யவில்லை. அவர் அதே கம்பீரத்துடன் அஸ்வத்தாமாவின் வரவை நோக்கி ரத்தம் வழியும் வாயுடன் அமர்ந்திருந்தார்.....