Thiruppaanaazhwaar - அமலனாதிபிரான் – Amalanadhipiran

 

As per the legends, once, a sage by the name LokaSarangan came to the river Kaveri to draw water for the temple. Tiruppan was in deep devotion and was unaware of his surroundings that he missed the voice of Saranga asking him to leave way. The sage, LokaSaranga, threw a small stone in the direction of Tiruppan as to wake him, but the stone accidentally hit the forehead of Tiruppan and he started to bleed. Tiruppan realised what had happened and quietly retired. 

Unaware of the injury caused to Tiruppan, the sage returned to the temple. He was taken aback on seeing blood oozing out from the forehead of the Vigraha Murthy of Ranganatha. That very night, Vishnu appeared in the dream of Loka Saranga and commanded him to bring Tiruppan to the temple the next morning on his shoulders. Accordingly, Loka Saranga requested Tiruppan to come to the temple. But, Tiruppan, referring to the tradition, declined to enter the holy place. When he was told of Vishnu's commandment, Tiruppan was beside himself and was lost in a deep trance. 

Loka Saranga said that if that were his objection, he could carry him on his shoulders to the temple. When they reached the sanctum, Tiruppan experienced the bliss of Ranganatha and composed the Amalanadhipiraan, a poem describing the beauty from the divine feet to the face of the Lord of Srirangam in ten verses, and ultimately laid his life at the feet of the deity. Thus, it also portrays how a devotee should pray at any temple starting to first look at the divine feet and be immersed in the Lord's presence. The poem is considered to be sweeter than even the sound of music of the veena. 

(In Marathi Abhang, "Paaya zoduni Vithe Vari..." Sant Janabhai describes Shri Vitthal in this way. She is too young and hence her father lifts her on his shoulders. As she climbs up, she starts singing the glory of His Lotus feet and then comes to the face at last as Thiruppaanaazhwaan did).

Here, as a tribute, let me dwell on the last of his 10 verses. In Daasari Kritis, Ranga Vitthala says, Kangalityaadhako Kaaveri Rangana Nodate..." meaning if one does not see the Kaveri Rangan (he refers to 3 Ranganathan along the Cauvery banks from Karnataka to TamilNadu), what is the purpose of the eyes then..." However, Thiruppaanaazhwar says, "Having seen Rangan, it is an insult to see any other thing in this world.." saying thus he attains Moksha and merges with Shri Ranganatha himself. 

கொண்டல் வண்ணனைக் கோவலனாய் வெண்ணெய்
உண்டவாயன் என்னுள்ளம் கவர்ந்தானை
அண்டர்கோனணி யரங்கன் என்னமுதினைக்கண்ட
கண்கள் மற்றொன்றினைக் காணாவே. 

கொண்டல் வண்ணனை – கறுத்த மேகம் போன்ற நிறத்தை உடையவனும்; 

கோவலனாய் வெண்ணெய் உண்ட வாயன் – இராஜகுமாரனாய், கோபால குமாரனாகப் பிறந்து வெண்ணெயமுது செய்த திருவாயை உடையவனும்; 

என் உள்ளம் – என்னுடைய நெஞ்சை; 

கவர்ந்தானை – கொள்ளை கொண்டவனும்; அண்டர் கோன் – இவ்வுலகிற்கு தலைவனும் (அல்லது) நித்ய ஸூரிகளுக்குத் தலைவனும்; 

அணி அரங்கன் – அழகான, (பூமண்டலத்துக்கு) அலங்காரமான திருவரங்கத்தில் கண் வளர்ந்தருளுபவனும்; 

என் அமுதினை – எனக்குப் பரம போக்யமாய், அம்ருதமாயிருப்பவனுமான அழகிய மணவாளனை; இரங்கநாதனை, 

கண்ட கண்கள் – ஸேவிக்கப்பெற்ற (எனது) கண்களானவை; 

மற்றொன்றினை – வேறொன்றையும் (பரமபதநாதனையும் கூட); காணாவே – காணமாட்டா

பாணராக இருந்தாலும், இவ்வாழ்வார் ஸஹஸ்ரநாம த்யான ச்லோகங்களை தினமும் அனுஸந்திப்பார் போலும்! சம்ஸ்க்ருத ஞானம் எப்படி பெற்றாரோ அல்லது பகவத் க்ருபையோ.... அமலனாதிபிரானின் பத்து பாசுரங்களில் "சாந்தாகாரம் ..." எனும் ஸ்ரீ விஷ்ணு ஸஹஸ்ரநாம தியான ஷலோகங்களின் தாக்கம் காணக்கிடைக்கிறது. 

‘சாந்தாகாரம்; என்றதை ‘அமலன்’ என்றும் भजगशयनम्  (புஜக சயனம்) என்றதை ‘அரங்கத்தர வினணையான்’, ‘அரவினணை மிசைமேய மாயனார்’ என்றும்,  पद्मनाभम् (பத்மநாபம்) என்றதை ‘அயனைப் படைத்த தோரெழிலுந்தி மேலதன்றோ’ என்றும், सुरेशम्  (ஸுரேசம்) என்றதை ‘விண்ணவர்கோன்’ ‘துண்ட வெண்பிறையன் துயர் தீர்த்தவன்’ என்றும், ‘விச்வாகாரம்’ என்றதை ‘அண்டரண்ட பகிரண்டத்து ஒருமாநில மெழுமால் வரைமுற்றுமுண்ட கண்டம்’ என்றும், गगनदृशम्  (ககனசத்ருசம்) என்றதை ‘அமலன்’, நீதிவானவன், என்றும், मेघवर्णम् (மேகவர்ணம்) என்றதை’ கொண்டல்வண்ணனை’ என்றும், शुभांगम् (சுபாங்கம்) என்றதை ‘முடிவில்லதோர் எழில் நீலமேனி’ என்றும், ‘லக்ஷ்மீகாந்தம்’ என்றதைத் ‘திருவாழ்மார்பு’ என்றும், कमल नयनम् (கமலநயனம்) என்றதைப் ‘புடைபரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரியோடி என்றும், योगि हृत्ध्यानगभ्यम् (யோகி ஹ்ருத்யான கம்யம்’) என்பதை ‘என் கண்ணிலுள்ளன’ என்பதாலும், யோகத்தால் சாக்ஷாத்கரிப்பதான பல பாசுரங்களாலும், भवभयहरं (பவபயஹரம்) என்றதை ‘பாரமாய பழவினைப் பற்றறுத்தான்’ என்றும், ‘வந்தே’ என்றதை ‘என்னைத்தன் வாரமாக்கி’ ‘என்னைப் பேதமை செய்தனவே’ என்றும், துதி செய்யும் முழு ப்ரபந்தத்தாலும், मेगश्यामम् (மேகச்யாமம்) என்றதை ‘நீலமேனி’, ‘கொண்டல் வண்ணனை’ என்றும், पीतकौशेयवासम् (பீதகௌஶேயவாஸம்) என்றதை ‘அரைச் சிவந்த வாடை’, ‘அந்திபோல் நிறத்தாடை’ என்றும், ‘ஸ்ரீவத்ஸாங்கம்’ என்றதை ஸ்ரீவத்ஸாங்காம்சரான தம்மை ‘என்னைத் தன் வாரமாக்கி வைத்தான்’, ‘அரங்கத்தம்மான் திருவாரமார்பதன்றோ’ என்றும்,  कौत्सुभोद्भासितांगम् (கௌஸ்து போத்பாஸிதாங்கம்) என்றதைக் ‘கோலமாமணியாரமும் முத்துத்தாமமும் முடிவில்லதோர் எழில் நீலமேனி’ என்றும், पुण्योपेतं (புண்யோபேதம்) என்றதை ‘என்னுள் புகுந்தான் கோரமாதவம் செய்தனன்கொல் அறியேன்’ என்றும், पुण्डरीकायताक्षं (புண்டரீகாயதாக்ஷம்) என்றதை ‘நீண்டவப் பெரியவாய கண்கள்’ என்றும், सर्वलोकैकनाथं (ஸர்வலோகைகநாதம்) என்றதை ‘அண்டர்கோன்’ என்றும், विष्णुम् (விஷ்ணும்) என்றதை, विष्णुं क्रान्तं वासुदेवं विजानन्  विष्णोर्नुकं वीर्याणि  (விஷ்ணும் க்ராந்தம் வாஸுதேவம் விஜாநந்) (விஷ்ணோர்நுகம் வீர்யாணி) என்றபடி, ‘உலகமளந்தண்டமுற நிவந்த நீண் முடியன்’ என்றும் பாடியுள்ளார். सान्तम् (சாந்தம்) ‘அமலன்’ என்று தொடங்கி (ஸர்வலோகைகநாதம்) அண்டர் கோன் அணியரங்கன் என்று முடிந்தது. ‘என் கண்ணிலுள்ளன’ என்று தொடங்கி ‘மற்றொன்றினைக் காணாவே’ என்று முடிவு. 

 என்ன அற்புதம்!

காட்டவே கண்டபாத கமலம் நல்லாடை உந்தி *
தேட்டரு முதர பந்தம் திருமார்வு கண்டம் செவ்வாய் *
வாட்டமில் கண்கள் மேனி முனியேறித் தனி புகுந்து *
பாட்டினால் கண்டு வாழும் பாணர் தாள் பரவினோமே

திருப்பாணாழவார் பொன்னடியே போற்றி...